نویسنده:محمد محمدی اشتهاردی
منبع:داستانهای شنیدنی از چهارده معصوم(علیهم السلام)
اسحاق کندی از دانشمندان عراق بود، و مردم او را به عنوان فیلسوف و دانشمند بر جسته می شناختند، او کافر بود و اسلام را قبول نداشت، حتی تصمیم گرفت کتابی درباره تناقض گوئی قرآن بنویسد، چرا که می پنداشت بعضی از آیات قرآن با بعضی دیگر (در ظاهر) سازگار نیست ، او نگارش ‍ چنین کتابی را شروع کرد. یکی از شاگردان او به حضور امام حسن عسکری (ع) آمد و جریان را به اطلاع آن حضرت رسانید، امام به او فرمود: آیا در میان شما یک مرد هوشمند و رشید نیست تا با استدلال و منطق محکم ، استاد کندی را از نوشتن چنان کتابی باز دارد و او را پشیمان کند؟! شاگرد گفت : ما شاگرد او هستیم ، و از نظر علمی نمی توانیم او را قانع کرده و از عقیده اش منصرف کنیم . امام حسن (ع) به او فرمود: من سخنی را به تو یاد می دهم ، تو نزد او برو، و چند روز او را در این کاری که شروع کرده ، کمک کن ، وقتی که با او دوست و همدم شدی ، به او بگو سوالی به نظرم رسیده می خواهم از تو بپرسم . او می گوید: بپرس . به او بگو: اگر نازل کننده قرآن (خدا) نزد تو آید، آیا ممکن است که بگوید: مراد من از معانی این آیات ، غیر از آن معانی است که تو برای آن آیات فهمیده ای ؟ استاد کندی می گوید: آری ممکن است .
در این هنگام به او بگو: تو چه می دانی ، شاید مراد خدا از آیات قرآن ، غیر از آن معانی باشد که تو فهمیده ای . شاگرد نزد استاد اسحاق رفت ، و مدتی او را در تاءلیف آن کتاب ، یاری کرد، و با او همدم شد، تا روزی گفت : آیا ممکن است که خدا غیر از این معانی را که تو از آیات قرآن فهمیده ای ، اراده کرده باشد؟ استاد فکری کرد و سپس ‍ گفت : سوال خود را دوباره بیان کن ، او سوال خود را تکرار کرد. استاد گفت : آری ممکن است خدا اراده معانی غیر از معانی ظاهری آیات قرآن کرده باشد، زیرا واژه ها، دارای احتمالات است . سپس به شاگرد گفت : راست بگو بدانم این سخن را چه کسی به تو یاد داده است ؟! شاگرد گفت : به دلم افتاد که از تو بپرسم . استاد گفت : این سوال ، سوال بسیار مهم و سخن بسیار عمیق و بلند پایه ای است ، و از تو بعید است چنین سخنی سرزند. شاگرد گفت : این سخن را از امام حسن عسکری (ع) شنیده ام
استاد گفت : اکنون حقیقت را گفتی ، چنین مسائل جز از خاندان رسالت شنیده نمی شود. آنگاه استاد، تقاضای آتش کرد، و تمام آنچه را درباره تناقض آیات قرآن نوشته بود، به آتش کشید و سوزانید و نابود کرد.