امام رضا علیه السّلام در معرّفی امام فرموده اند:
«الامام الانیس الرفیق. » (1)
امام رفیق مونس است.
اگر کسی با امام دوستی کند، ایشان رفیق خوبی برای او خواهند بود. اگر انسان این رفاقت را بچشد، شیرینی و گوارایی آن را می یابد. در سیره ‌ی ائمّه علیهم السّلام می خوانیم کسانی که با امام زمانشان رفاقت کرده اند، به خیر دنیا و آخرت دست یافته اند. نمونه ای از این رفاقت در سیره‌ی امام صادق علیه السّلام به چشم می خورد:
هاشم بن حکم می گوید: یکی از اشراف اهل کوهستان وضع مالی خوبی داشت و هر سال حج به جای می آورد. هر وقت که می خواست به حج برود در مدینه مهمان امام صادق علیه السّلام می شد و با حضرت رفیق شده بود. حضرت هم با لطف خود یکی از خانه هایی را که در اختیارشان بود به او واگذار می کردند و او در مدینه میهمان حضرت بود. یک سال ده هزار درهم به امام داد و از ایشان خواست خانه ای در مدینه برایش تهیه کنند تا دیگر مزاحمت زیادی برای امام علیه السّلام ایجاد نکند و خودش عازم حج شد. پس از بازگشت، خدمت حضرت رسید و عرض کرد: فدایتان شوم آیا برای من خانه خریدید؟ حضرت فرمودند: بلی. و برگه ای را به دست او دادند که در آن نوشته بود:
«به نام خداوند بخشاینده مهربان. این است آن چه جعفربن محمّد برای فلانی پسر فلانی اهل کوهستان خریده است. برای او خانه ای در بهشت خریده که یک همسایه اش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله یک طرفش امیرالمؤمنین علیه السّلام و سوی دیگرش امام حسن علیه السّلام و طرف چهارم آن امام حسین علیه السّلام است. »
سند را دست او دادند. مرد گفت: خدا مرا فدای شما گرداند. راضی شدم. حضرت فرمودند: من پول تو را بین فرزندان امام حسن و امام حسین علیهما السّلام تقسیم کردم. امیدوارم خدا این را بپذیرد و ثواب تو را بابت این کار بهشت قرار دهد. مرد کوهستانی به سوی شهر خویش رفت و سند را با خود برد. هنگام مرگ وصیّت کرد سند را با او دفع کنند. نزدیکانش هم به این وصیّت عمل کردند. فردا صبح که سر قبرش آمدند دیدند سند روی قبر است و روی آن نوشته شده: «قسم به خدا جعفر بن محمّد علیه السّلام به آن چه فرموده بود وفا کرد. » (2)
هر کس طعم دوستی با امام را بچشد، می فهمد که این مونس رفیق، بهترین نعمت ها را برای دوستش فراهم می سازد و چیزی را نصیبش می کند که انتظار آن را هم نداشته است.

پی نوشتها:

1. اصول کافی: کتاب الحجّه، باب نادر جامع فی فضل الامام علیه السّلام و صفاته، ح 1.
2. بحارالانوار: ج 47 ص 134 (نقل به معنای حدیث با اندکی تغییر و تلخیص)
منبع: کتاب آشنای غریب