میرزا جود آقا ملکی تبریزی(ره) (1343 ه .ق) در مورد یکی از عالمان بزرگ می نویسد:

از یکی از عالمان بزرگ نقل شده است که: او سی سال در صف اول نماز جماعت اقتدا می کرد، پس از سی سال روزی به عللی نتوانست خود را به صف اول برساند، از این رو در صف دوم ایستاد، و از این که مردم او را در صف دوم دیدند گویا در خود خجالتی احساس کرد. در این حال متوجه شد که در این مدّت طولانی که در پیشاپیش مردم و در ردیف اول نماز جماعت می ایستاد از روی ریا بوده است و بر این اساس تمام آن سی سال نماز را قضا کرد.

در ادامه می نویسد: برادرم! بنگر به این عالم مجاهد، و در مقام و منزلش دقت نمای که چگونه در این زمان دراز نماز جماعتش، آنهم در صف اول فوت نگردیده و با این وصف متصدی امامت جماعت نشد. و بنگر به احتیاط او، که چگونه به خاطر یک شبهه، این همه نماز را قضا کرد و از اینجا عظمت امر اخلاص و اهمیتی را که علمای سلف برای آن قائل بوده اند، دریاب!

ــــــــــــــــــ
پی نوشت:
المراقبات، ص 141، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی

منبع: وبسایت فرهنگی اخلاقی ذکر یک