فرزند آن فیلسوف فقید، علیرضا جعفری به خاطره‏ای از دوران کودکی خود اشاره و می‏کند می‏گوید: به یاد دارم روزی در منزل سوء تفاهم جزیی بین استاد و والده‏ام پیش آمد و عباراتی بین آنان رد و بدل شد. پس از گذشت مدت زمانی، وقتی استاد عازم رفتن به بیرون منزل بود، با نهایت فروتنی جلو آمد و دست مادرم را بوسید و عذرخواهی کرد.
اساسا علامه جعفری در برخورد با همسر جایگاه علمی و اجتماعی خویش را فراموش می‏کرد و هیچ‏گاه سختی و مشکلات مربوط به کارهای خویش را با خود به خانه نمی‏آورد. اگر هم خسته بود، به سخنان همسرش نیکو گوش می‏داد و اظهارات معقول و منطقی را می‏پذیرفت. از کوشش‏های همسرش مدام در مناسبت‏های مقتضی قدردانی می‏کرد.