امام صادق (ع) می فرمایند: رسول خدا (ص) یک خواهر و یک برادر رضاعی داشت. روزی خواهر رضاعی پیامبر (ص) به خدمت حضرت رسید. وقتی نگاه رسول خدا (ص) به خواهرش افتاد با شادمانی از جا برخاست و زیرانداز خویش را برای او گستراند و وی را بر روی آن نشاند و با خوشحالی و چهره ای خندان، به گفتگو با وی پرداخت. پس از مدتی برخاست و از نزد پیامبر رفت. اتفاقا برادر رضاعی حضرت نیز نزد پیامبر (ص) آمد، ولی رسول خدا (ص) آن احترام و پذیرایی که از خواهرش کرده بود، از برادرش نکرد. از آن حضرت پرسیدند: «ای رسول خدا! چرا به خواهرتان این گونه احترام گزاردید، و به برادرتان این گونه؟ » حضرت در پاسخ فرمود: «خواهرم بیشتر از برادرم در خدمت به پدر و مادر کوشا بود.»
نتیجه – این داستان به خوبی نشانگر این واقعیت است که رسول خدا (ص) نیکی کردن به والدین و اساسا انجام کارهای نیک را در کیفیت معاشرت و رفتار خویش نسبت به افراد، مورد توجه قرار دادند و هر کس را به اندازه ی پیشرفت و سعی و تلاشی که در انجام کارهای نیک داشته و دارد، مورد عنایت قرار داده و تقدیر می نمودند. ما مسلمانان نیز می آموزیم که پول و ثروت، قدرت و زیبایی و خویشاوندی را ملاک رفتارهای اجتماعی خود قرار ندهیم، بلکه اخلاق و معنویت و روح بلند اشخاص را معیار رفتارهای خود قرار داده و طبق آن ها عکس العمل نشان دهیم. افراد کوشا، خیرخواه و نیکوکار را احترام بگزاریم، تا از این طریق الگوهایی با ارزش به جوانان و کودکان خویش ارائه کنیم. با این کار در حقیقت راه زیستن را به آن ها می آموزیم. بنابراین باید با افرادی که در جامعه زیانبار هستند و به نحوی محیط جامعه و ارزش های الهی را لگدمال می کنند و رفتار و اندیشه هایی ناپسند و انحرافی دارند، طوری برخورد نمود که احساس بکنند نزد ما ارزش ندارند و ما برای آن ها احترامی قائل نیستیم و بدین ترتیب رفتار، گفتار و اندیشه های انحرافی آن ها را قبول نداریم و مایل به معاشرت با آن ها نیستیم.
منبع:ماهنامه ی یادگاران ماندگار شماره 9