نویسنده: مونا عزیزی

دارچین درخت کوچکی است که از تمام قسمت های آن بویی مطبوع استشمام می شود و به عنوان چاشنی در خوراک های مختلف برای طعم بهتر غذا به کار می رود. دارچین اولین و مهم ترین ادویه ای بود که به عنوان کالای تجاری بین بازرگانان آسیا و اروپا مبادله می شد.
دارچین به دو دلیل دارای خواص درمانی ارزشمندی است: اول از همه ضد عفونی کننده بسیار خوبی است زیرا دارچین حاوی میزان زیادی اسیدفنیک، است یعنی در دهان شویه و عفونت های دهانی بسیار مؤثر است. دوم آنکه به عنوان یک ادویه گرم درمان بسیار مفیدی برای سرماخوردگی و آنفلوآنزا است. دارچین اثر آرام کننده و شادکننده دارد. و همچنین تأثیر بسیار مهمی در پایین آوردن تب دارد. دارچین رگ ها را باز می کند و باعث بهبود گردش خون می شود و همچنین کلیه ها را گرم می کند، کم خونی را درمان می کند. ضعف کمر و پاها را از بین می برد و بهترین دارو برای دردهای عضلانی است.
به علت داشتن تانن در رفع اسهال، ضعف عمومی بدن و انعقاد خون مصرف می شود و به صورت داروبه کار می رود. تحقیقات نشان داده است دارچین در کاهش فشار خون مؤثر است و از خواص مهم دیگر آن تقویت سیستم ایمنی بدن در مقابل بیماری ها است و حتی می توان گفت اثری مشابه چنی سیلین و آنتی بیوتیک دارد. اگر حس کردید که ضعیف شدداید و یا اگر سرماخورده اید و ضعف شدید دارید، چای دارچین بهترین دارو است.
دارچین معده را تمیز، آرام و قوی می کند، بنابراین اگر ناراحتی معده دارید حتماً از دارچین استفاده کنید. دارچین که در بسیاری از نان ها و شیرینی ها به عنوان ادویه استفاده می شود، به زودی به عنوان ماده ضد کپک دربسته بندی مواد غذایی استفاده خواهد شد. با وجود شیرینی و عطر موجود در این ماده، دارچین می تواند عامل نابودی میکروب ها شود.
از خواص دیگر آن، این است که باعث افزایش کارآیی هورمون انسولین در بدن می شود و در نتیجه بدن نیاز کمتری به این هورمون برای کنترل قندخون پیدا می کند.
یک قاشق چایخوری دارچین حاوی 28 گرم کلسیم، یک گرم آهن، بیش از یک گرم فیبر و مقدار زیادی ویتامین k,c و منگنز است. بنابراین مصرف روزانه آن انسان را سالم نگه می دارد.
منبع: نشریه راه کمال، شماره 34.