نویسنده:علیرضا حاتمی
مرحوم حضرت آیه اللّه العظمی بروجردی در اواخر عمر نزدیک به نود سال خود، بدون استفاده از عینک خطوط بسیار ریز حواشی کتب را به راحتی می خواندند و هیچ گونه ناراحتی ای از ناحیّه چشم نداشتند. ایشان درباره علّت این امر مکرّر فرموده بودند: در ایّامی که در بروجرد بودم و به ناراحتی و درد چشم بسیار شدید مبتلا شدم . این ناراحتی ، متقارن با روضه ایّام عاشورا در منزل بود. روز عاشورا این ناراحتی به حدّی شدّت گرفت که تصمیم گرفتم در مجلس شرکت نکنم . ولی باز منصرف شدم و دریغم آمد که روز عاشورا- ولو به عنوان استشفاء- در مجلس روضه حاضر نشوم . در بروجرد رسم بود که : در روز عاشورا جماعتی از علماء ودر راءس آنان سادات طباطبایی در هر سن از اذان صبح ، گِل می گرفتند و با خواندن نوحه و زدن سینه به صورت منظّم در مجالس شرکت می کردند. البته سایر طبقات مردم نیز به مقتضای نذری که می کردند در این دسته شرکت داشتند. وقتی این دسته به منزل ما آمدند من از روی پای یکی از آنان مقدار گل برداشتم و به دیدگان بیمار خود مالیدم . به فاصله کوتاهی این ناراحتی رفع شد و من پس از آن به هیچ کسالت چشمی مبتلا نشدم و حتّی محتاج عینک نیز نگردیدم . اِذا عَلِمَ العالِمُ فَلَم یَعمَل کانَ کَالمِصباحِ یُضیی ءُ النّاسَ وَ یُحرِقُ نَفسَهُ: هرگاه دانشمندی دانست و به کار نبست (دانایی و علم خود را) مانند چراغی است که مردم را روشن کند و خود را بسوزاند. (حضرت رسول اللّه صلی الله علیه و آله)
منبع:داستانهایی از علما
