ربّنا انّی اسکنت من ذرّیّتی بواد غیر ذی زرع عند بیتک المحرّم ربّنا لیقیموا الصّلوه فاجعل أفئدهً من النّاس تهوی الیهم و ارزقهم من الثّمرات لعلّهم یشکرون.
پروردگارا من بعضی از فرزندانم را در سرزمین بی‌آب و علفی در کنار خانه‌ای که حرم تو است ساکن ساختم تا نماز را برپای دارند تو قلبهای گروهی از مردم را متوجّه آنها ساز و از ثمرات به آنها روزی ده شاید آنان شکر تو را بجای آورند.«ابراهیم ، 37»
در این آیه گوشه‌ای از دعاها و خواسته‌های ابراهیم بنده مقاوم و شاکر خدا را بیان می‌کند. تا سرمشق و الگویی برای آنها که می‌خواهند از نعمتهای الهی بهترین بهره را بگیرند.
و چنین دعا و نیایش خود را بیان می‌کند: ای پروردگارا من بعضی از فرزندانم را در سرزمین فاقد هر گونه زراعت و آب و گیاه نزد خانه‌ای که حرم تو است گذاشتم تا نماز را برپای دارند.[1] مراد ابراهیم ـ علیه السّلام ـ از ذریّه‌اش همان اسماعیل و فرزندانی است که از وی پدید می‌آیند، نه اسماعیل به تنهایی برای این که دنبالش گفته است (ربّنا لیقیموا الصّلوه)پروردگارا تا نماز به پای بدارند، و اگر اسماعیل به تنهایی مقصود بود نمی‌بایست لفظ جمع بکار برد.
و این که گفته است:(ربنا لیقیموا الصلاه) منظورش بیان غرض خود از اسکان اسماعیل و مادرش می‌باشد که به انضمام جمله قبلیش (بواد غیر ذی زرع)، و جمله‌ای که دنبال آن آورده و گفت (فاجعل افئده من النّاس تهوی الیهم و ارزقهم من الثمرات) این معنا را افاده می‌کند: که اگر در میان نقاط مختلف زمین نقطه‌ای غیر قابل کشت و خالی از امتعه و زندگی، یعنی آب گوارا و روئیدنی‌های سبز و خرم و درختان زیبا، و هوای معتدل، و خالی از مردم را اختیار کرد برای این بوده که ذریّه‌اش در عبادت خدا خالص باشند و شواغل دنیا دلهایشان را مشغول نسازد.[2][1] . نمونه، ج 10، ص 362.
[2] . المیزان، ج 12، ص 111.