طبقات قرائات: قاریان قرآن را به طبقاتی تقسیم کرده‌اند:
طبقه اول: صحابه، عده‌ای از اصحاب به تعلیم و تعلم قرآن اشتغال داشتند که این گروه را طبقه اول می‌گویند.
طبقه دوم: شاگردان طبقه اول، این عده تابعین هستند و عمدتاً در مکه و مدینه و کوفه، بصره و شام حوزه‌های قرائت داشته‌اند و به تعلیم قرآن مشغول بودند.
طبقه سوم: این عده در نصف قرن دوم بوده‌اند که قرائت را از طبقه دوم اخذ کرده بودند.
طبقه چهارم: شاگردان و روات طبقه سوم مثل ابن عباس و حفص و خلف.
طبقه پنجم: طبقه اهل بحث و تألیف، اول کسی که در قرائت کتابی تألیف کرد ابوعبید قاسم بن سلام بود و پس از او احمد بن جبیر کوفی و بعد اسماعیل بن اسحق مالکی و سپس ابو جعفر بن جریر طبری و بعد راجونی و بعد مجاهد بود.
قراء سبعه: هفت تن از طبقه سوم میان مردم شهرت پیدا کردند و این شهرت باعث شد که دیگران را تحت‌الشعاع قرار بدهند. این هفت تن با این که روات بسیار داشتند ولی دو راوی از آن‌ها معروف شدند که عبارتند از:
1. ابن کثیر مالکی: که راویانش قنبل و بزّمی می‌باشند.
2. نافع مدنی: راویانش قامون و ورش می‌باشند.
3. عاصم کوفی: راویانش ابوبکر شعیه بن عباس و حفص می‌باشند. و قرآنی که الآن در بین مردم دائر است مطابق قرائت عاصم است به روایت حفص.
4. حمزه کوفی: راویانش خلف و خلاد هستند.
5. کسایی کوفی: راویانش دوری و ابوالحارث هستند.
6. ابوعمروبن علاء بصری: روایانش دوری و سوّی می‌باشند.
7. ابن عامر: روایانش هشام و ابن ذکوان هستند.