روشن است که دشمنی با این گروه ها نیز از مصداق های آشکار «بغض فی الله» می باشد.
مقام دوستی کنندگان در راه خدا
دوستی و دشمنی در راه خدا علاوه بر تنظیم زندگی انسان در این دنیا بر محور امر خدا، در واقع بذری است که ثمره ارزشمند آن بیشتر در آن دنیا تجلی می کند.
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ می فرماید:
«یُنصَبُ لِطائفهٍ من النّاسِ کَراسیُّ حولَ العرشِ یَومَ القیامهِ وُجوُهُهُمْ کالقَمَرِ لیلَهَ البَدر یفزَعُ النّاسُ و لایفزَعونَ و یخافُ النّاسُ و لا یخافُونَ هُم اَولیاءُ اللهِ لا خوفٌ علَیهِم و لا هُم یحزَنونَ فَقیلَ مَنْ هُم یا رسول اللهِ؟
قال ـ صلی الله علیه و آله ـ هُمُ المتَحابّوُنَ فی الله»[1] در روز قیامت صندلی هایی در اطراف عرش الهی برای گروهی از مردم نصب می گردد. صورت آنان همانند ماه شب چهارده نورانی است. تمامی مردم اندوهگینند ولی آنان اندوهی ندارند. مردم می ترسند و آنان نمی ترسند. آنها اولیاء خدا هستند که هیچ ترس و غمی ندارند. از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ پرسیدند اینان چه کسانی هستند؟ فرمود: آنها کسانی هستند که در راه خدا دوستی می کنند.
[1] . محجه البیضاء، ج 3، ص 286.
علی اصغر الهامی نیا ـ اصول اخلاقی اسلامی، ص 55