در مدّتی که ابراهیم در سرزمین بابل بود، جمعی،‌ از جمله حضرت لوط ـ علیه السلام ـ و ساره به او ایمان آوردند، او با «ساره» ازدواج کرد، از طرف پدر ساره، زمین‎های مزروعی و گوسفندهای بسیار، به ساره رسیده بود، ابراهیم ـ علیه السلام ـ مدتی در ضمن دعوت مردم به توحید، به کشاورزی و دامداری پرداخت، تا این که تصمیم گرفت از سرزمین بابل به سوی فلسطین هجرت کند و دعوت خود را به آن سرزمین بکشاند، ‌اموال خود از جمله گوسفندهای خود را برداشت و همراه چند نفر با همسرش ساره، حرکت کردند.
ولی از طرف حاکم وقت (بقایای دستگاه نمرودی) اموال ابراهیم ـ علیه السلام ـ را توقیف کردند.
ماجرا به دادگاه کشیده شد، ابراهیم ـ علیه السلام ـ در دادگاه،‌ خطاب به قاضی چنین گفت:
«من (و همسرم) سالها زحمت کشیده‎ایم و این اموال را به دست آورده‎ایم[1] اگر می‎خواهید اموال مرا مصادره کنید، بنابراین سالهای عمرم را که صرف تحصیل این اموال شده، بر گردانید.»
قاضی در برابر استدلال منطقی ابراهیم، عقب نشینی کرد، و گفت: «حق با ابراهیم است.»[2] ابراهیم ـ علیه السلام ـ آزاد شد و همراه اموال خود به هجرت ادامه داد و با توکل به خدا و استمداد از درگاه حق، حرکت کرد، تا تحول تازه‎ای در منطقه جدیدی به وجود آورد، سخنش این بود که:
«إِنِّی ذاهِبٌ إِلى رَبِّی سَیهْدِینِ؛ من (هر جا بروم) به سوی پروردگارم می‎روم، او راهنمای من است، و با هدایت او ترسی ندارم».[3][1] . در ماجرای زندگی اسحاق،‌عوامل جمع آوری این اموال، خاطر نشان شده است.
[2] . مطابق بعضی از روایات، ماجرا را به نمرود اطلاع دادند، نمرود گفت: ابراهیم را گر چه همراه اموالش باشد، بیرون کنید تا از این سرزمین برود،‌زیرا او اگر در این جا بماند، دین شما (بت پرستان) را فاسد می‎کند. (اقتباس از تفسیر المیزان، ج 7، ص 241).
[3] . صافات، 99.