امام هادی – علیه السلام – با آنکه در سامرّاء تحت کنترل و مراقبت قرار داشت، اما با وجود همه رنج ها و محدودیت ها، هرگز به کمترین سازشی با ستمگران تن نداد. بدیهی است که شخصیت الهی و موقعیت اجتماعی امام و نیز مبارزه منفی و عدم همکاری او با خلفا، برای طاغوتهای زمان هراس آور و غیر قابل تحمل بود و پیوسته از این موضوع رنج می بردند. سرانجام تنها راه را خاموش کردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدین ترتیب امام هادی- علیه السلام – نیز مانند امامان پیشین با مرگ طبیعی از دنیا نرفت، بلکه در زمان «معتزّ»، مسموم گردید[1] و در رجب سال 254 هجری به شهادت رسید و در سامرّا، در خانه خویش به خاک سپرده شد[2].
[1] . شبلنجى، نوالأبصار، قاهره، مکتبه المشهد الحسینى، ص 166 .
[2] . شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبه بصیرتى، ص 334 .
مهدی پیشوایی ـ سیره پیشوایان، ص612
