1-پیامبر صلى الله علیه و آله:

لا تَسُبُّوا الناسَ فَـتَـکتَسِبُوا العَداوَهَ بَینَهُم؛

به مردم ناسزا نگویید، که با این کار در میان آنها دشمن پیدا مى کنید.

(کافى، ج2، ص360، ح 3)

2- امام باقر علیه السلام:

إِنَّ اللّه  عَز َّوَ جَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَهِ بِلا رَفَثٍ؛

خداوند عزوجل دوست دارد کسى را که در میان جمع شوخى کند به شرط آن که ناسزا نگوید.

(کافى، ج2، ص 663، ح4)

3- امام صادق علیه السلام:

الفُحشُ و البَذاءُ و السَّلاطَهُ مِن النِّفاقِ؛

دشـنـامـگویى و بـد زبانى و دریـدگـى از (نشانه هاى) نفاق است.

(بحار الأنوار، ج 79، ص 113، ح 14 – منتخب میزان الحکمه، ص 442)

4- امام علی علیه السلام:

ثَمَرَهُ التَّواضُعِ الَمحَبّهُ، ثَمَرَهُ الکِبرِ المَسَبَّهُ.

ثمره فروتنى دوستى است، ثمره تکبّر ناسزا (شنیدن) است.

(غرر الحکم، ح 4613 و 4614 – منتخب میزان الحکمه، ص 596)

5- امام علی علیه السلام:

مَن عابَ عِیبَ، و مَن شَتَمَ اُجیبَ، و مَن غَرَسَ أشجارَ التُّقى اجتَنى ثِمارَ المُنى.

هر که عیبجویى کند، عیبجویى شود و هر که ناسزا گوید، پاسخ (ناسزا) شنود و هر که درختهاى تقوا بنشاند، میوه هاى آرزوها را بچیند.

(کشف الغمّه، ج 3، ص 136 – منتخب میزان الحکمه، ص 494)

6- پیامبر صلى الله علیه و آله:

سابُّ المُؤمِنِ کالمُشرِفِ على الهَلَکَهِ.

ناسزاگوى به مؤمن همچون کسى است که در آستانه هلاکت باشد.

(کنز العمّال، ح 8093 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)

7- پیامبر صلى الله علیه و آله:

سِبابُ المؤمِنِ فُسوقٌ، و قِتالُهُ کُفرٌ، و أکلُ لَحمِهِ مِن مَعصیَهِ اللّه؛

ناسزاگفتن به مؤمن فسق است و جنگیدن با او کفر و خوردن گوشت او (غیبت کردن از وى) معصیت خداست.

(بحار الأنوار، ج 75، ص 148، ح 6 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)

8- پیامبر صلى الله علیه و آله:

لا تَسُبُّوا الرِّیاحَ فإنّها مَأمُورَهٌ، و لا تَسُبُّوا الجِبالَ و لا السّاعاتِ و لا الأیّامَ و لا اللَّیالِیَ فَتَأثَمُوا و تَرجِعَ علَیکُم.

به بادها ناسزا مگویید که آنها (از جانب خداوند) مأمورند و کوهها و لحظه ها و روزها و شبها را ناسزا نگویید که گنهکار مى شوید و به خودتان بر مى گردد.

(علل الشرائع، ص 577، ح 1 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)

9-پیامبر صلى الله علیه و آله:

لا تَسُبُّوا الناسَ فَتَکتَسِبُوا العَداوهَ بَینَهُم.

به مردم ناسزا مگویید که با این کار در میان آنها دشمن پیدا مى کنید.

(کافی، ج 2، ص 360، ح 3 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)

10- امام علی علیه السلام:

لِقَنْبرٍ وقد رامَ أن یَشتِمَ شاتِمَهُ: مَهْلاً یا قَنبرُ! دَعْ شاتِمَکَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ وتُسخِطِ الشَّیطانَ وتُعاقِبْ عَدُوَّکَ، فَوَالذی فَلَقَ الحَبَّهَ وبَرَأ النَّسَمَهَ ما أرضَى المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ، ولا أسخَطَ الشَّیطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ، ولا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّکوتِ عَنهُ.

– خطاب به قنبر- که مى خواست به کسى که بدو ناسزا گفته بود، ناسزا گوید – : آرام باش قنبر ! دشنامگوى خود را خوار و سرشکسته بگذار تا خداى رحمان را خشنود و شیطان را ناخشنود کرده و دشمنت را کیفر داده باشى. قسم به خدایى که دانه را شکافت و خلایق را بیافرید، مؤمن پروردگار خود را با چیزى همانند بردبارى و گذشت خشنود نکرد و شیطان را با حربه اى چون خاموشى به خشم نیاورد و احمق را چیزى مانند سکوت در مقابل او کیفر نداد.

(أمالی المفید، ص 118، ح 2 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)

11-پیامبر صلى الله علیه و آله:

إذا شَتَمَ أحَدُکُم أخاهُ فلا یَشتِمْ عَشِیرَتَهُ، و لا أباهُ، و لا اُمَّهُ، ولکنْ لِیَقُلْ إن کانَ یَعلَمُ ذلک : إنّکَ لَبَخِیلٌ، و إنّکَ لَجَبانٌ، و إنّکَ لَکَذُوبٌ، إن کانَ یَعلَمُ ذلکَ مِنهُ.

هرگاه یکى از شما برادرش را دشنام مى دهد، نباید به ایل و تبار او و پدر و مادرش دشنام دهد، بلکه بگوید : تو بخیلى، تو ترسویى، تو دروغگویى ! به شرط آن که بداند او واقعا چنین است.

(کنز العمّال، ح 8134 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)

12-پیامبر صلى الله علیه و آله:

إنّ اللّه  حَرَّمَ الجَنَّهَ على کُلِّ فَحّاشٍ بَذِیءٍ، قَلیلِ الحَیاءِ، لا یُبالِی ما قالَ و لا ما قیلَ لَهُ؛

خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بى شرمى که باکى ندارد چه گوید و چه شنود، حرام کرده است.

(کافی، ج 2، ص 323، ح 3 – منتخب میزان الحکمه، ص 440)
13-پیامبر صلى الله علیه و آله:
إنّ مِن شَرِّ عِبادِ اللَّهِ مَن تُکرَهُ مُجالَسَتُهُ لِفُحشِهِ؛

بدترین بندگان خدا کسى است که از ترس فحش او، هم‏نشینى با او را خوش ندارند.

الکافی: ج 2، ص 325، ح 8 (میزان الحکمه: ج 2، ص 1422)
14- امام کاظم سلام الله علیه:
ما تَسابَّ اثنانِ إلّاَ انحَطَّ الأَعلى إلى مَرتَبَهِ الأَسفَلِ.

هیچ‏گاه دو تن به هم دشنام ندادند جز آن که بالاتر به مرتبه فروتر سقوط کرد.

نزهه النّاظر – ص 125. میزان الحکمه ج5 ص 189 ح 8412
15- امام علی علیه السلام:
مَن سَمِعَ بِفاحِشَهٍ فابداها کانَ کَمَن أتاها

آنکه سخن زشتی بشنود و بازگویش کند مانند کسی است که آن را گفته

شرح نهج البلاغه ج20 ص27