ویژه میلاد امام هادی علیه السلام

او ادامه انبیاست. تبلور اندیشه های الهی در عصر خویش است. می آید؛ اشراق آدم علیه السلام در نگاه؛ صداقت نوح علیه السلام در زبان؛ ایمان ابراهیم علیه السلام در دل. شهود موسی علیه السلام در بیان، قدرت عیسی علیه السلام در نفس، نور محمد صلی الله علیه و آله در جبین.

می آید؛ بلاغت علی علیه السلام در بیان، صداقت زهرا علیهاالسلام در زبان، کرامت حسن علیه السلام در نفس، شهامت حسین علیه السلام در دل، عبادت سجاد علیه السلام در جبین؛ شرافت باقر علیه السلام در وجود، صلابت جعفر علیه السلام در ضمیر، نجابت کاظم علیه السلام در شأن، سخاوت جواد علیه السلام در جود.

می آید تا از مدینه تا سامرا، مسیر تازه ای از جاده های هدایت را فراراه گمگشتگان بگشاید.

می آید تا آیینه ای از پرتو طور، در تجلی گاه سامرا باشد.

می آید تا «متوکلین» گم کرده مسیر «توکل» را، سیر الی الله بیاموزد.

می آید تا با چلچراغ هدایت خویش، آدمیان را از اشراقی دیگر در شناخت معبود، آگاه سازد.

می آید علی وار، برای رهایی امت از قید و بردگی، از قید کج اندیشی عباسیان. از قید جهل.

صلوات و درود خداوند بر تو باد، ای برگزیده خداوند برای هدایت بشر!

صلوات و درود خداوند بر تو باد ای ولی خداوند در زمین!

صلوات و درود خداوند بر تو باد ای وارث علم انبیا و اولیای الهی!

صلوات و درود خداوند بر تو باد ای وارث ولایت پیامبر صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام !

صلوات و درود خداوند بر تو باد، ای وارث کرامت حسن علیه السلام ، شهامت حسین علیه السلام ، عبادت سجاد علیه السلام ، فقاهت باقر علیه السلام ، صداقت صادق علیه السلام ، نجابت کاظم علیه السلام ، رضایت رضا و سخاوت جواد! صلوات و درود خداوند بر تو باد ای خورشید هدایت، ای هادی ره گم کردگان، به سوی حق! حضرت ابالحسن، علی بن محمد هادی!

صلوات و درود خداوند بر تو باد، مادام که خورشید برمی آید و آسمان آبی ست. مولاجان! بی پناهیم؛ ما را در پناه نام هدایت گسترت گیر!

امروز، وقتى آفتاب جمال تو طلوع کند، خورشیدِ زیارت جامعه کبیره از افقِ جانت سر خواهد زد. هادى، نامى است که عصاره معناى توست.
اى امام اسرار پنهان عشق! وقتى در جاده عشق قدم مى ‏گذارى، سرنوشتت را پل‏ هاى پشت سر معلوم خواهند کرد که تو، بقیه نور معصوم امامتى.

اى امام هدایت و روشنى! میلاد تو، جاده‏ ها را بى‏ طاقت مى‏ کند تا با همه رگ‏هایشان، نبض قدم‏ هاى تو را انتظار بکشند. تو سر مى‏ رسى، تا قلب‏ها در سایه‏ سار بلند نام تو آرام گیرند.
اگر چه شهر، در پیله تاریک خود فرو رفته بود، اما شوق آمدن تو، کوچه‏ هاى بنى‏ هاشم را به تپش وا داشت تا در مژده دیدار صبر مجسم، به ادامه ریسمان نجات چنگ بزنند.
گرچه یوسفِ جمالِ تو را در اسارتگاه‏ ها پنهان کنند، وعده «اِنَّ اللّه تُعِّزُ مَنْ تشاء و تُذِّل مَنْ تشاء»، سرود زندگى تو خواهد بود، اى نور هدایت.

اى قتیل عشق! آن هنگام که پا به جهان گذاشتى، گل‏ها ـ دسته ‏جمعى سپیدى را از روحت آموختند و سرخى را از پایانت و زردى را از رخسار شب‏ زنده‏ دارت. امروز، آسمان، شعر

تازه‏ اى سروده است: اى پنجره‏ هاى بسته! با یاد ذریه زهرا روزه را باز کنید تا آسمان، زمین را لمس کند.
هرچند مى‏ خواهند طراوت‏ بارانى امامتش را پنهان کنند؛ ولى این اقیانوس را سدّ سنگ‏ریزه ‏هاى کفر، مسدود نخواهد کرد.

آمدى؛ آن هنگام که عباسیان، در اندیشه ‏اى عبث غوطه مى‏ خوردند و زنجیره ایى را براى بریدن نفس، در خیال خود مى‏ بافتند. ناگهان درهاى آسمان، به روى زمین گشوده شد و مژده رسیدنت، همچون زلال چشم ه‏اى، در خانه ‏اى محقر فوران کرد. تو از شکوه یقین آمده ‏اى تا در تاریک‏ترین شب‏هاى تاریخ، تیرگى غبار اندوه را از قلب‏هاى مؤمنان بزدایى. سامرا، آغوش گشود تا قدم‏هاى تو را بوسه بزند.
واحیرتا! که در هر گوشه آسمان آل زهرا، صیادى به کمین نشسته است تا کبوترى از شما را اسیر کند؛ اما معجزه عشق، فراگیرتر از آن است که رؤیاى پر گشودن در هواى شما را از آسمان نگاهمان بگیرد.
السلام علیک یا على‏ النّقى
با دلى از آینه و تن‏پوشى از نسیمِ علم و عرفان و آتشفشانى به لب، بر اهل زمین خوش آمدى.
اى بهشت سامرا! چه خوش است آرامشِ ماندن زیر چتر ولایت تو، در صبحى که چون آفتاب سپیده دم، برآیى!

توفان‏ زدگان اقیانوس ناآرام دنیا آنچنان سردرگم امواج سهمگین عادات و تعلقات روزمره ‏اند که چشمانشان در جست‏وجوی نوری است که آنها را به سوی ساحل امن، هدایت کند. در این ظلمتکده دنیا، تولد نوری از انوار الهی، چشم همه گم‏شدگان را روشن می‏کند؛ آن هم کسی که هدایت بخشی و راهنمایی، آنقدر در او به کمال و تمامیت رسیده است که او را «هادی» گفته‏ اند.
ای هادی امت! غرق شدگان وحشت‏ زده در دریای بی‏ ایمانی، دست نیاز به سوی تو دراز می‏کنند و موطن امن خویش را در این دهشتناکی عالم، در وجود تو می‏ یابند تا به امن ‏ترین ساحل‏ ها، پهلویشان دهی؛ چرا که ذکر نام تو، ذکر همان پروردگاری است که یادش، دل‏های بی‏قرار و ناآرام را نجات می‏بخشد.
ما گرفتاران فرو رفته در عمق دریای گناه، سکان وجودمان را به دستان هدایت‏گر تو می‏سپاریم تا کشتی شکسته وجودمان را به کرانه یاد خدا سُکنی دهی.
این دست نیاز ما و این دست راهنمای تو!
«مدینه» آرام آرام می‏شکفد در خویش؛ طفل، سرشار از عطری نافراموش، در دست‏های مشتاق «سمانه» است، لبخندها بر لب‏ها می‏نشیند.
دقیقه‏ های گذرنده می‏ ایستند تا شادی این لحظات را زیرپوست شهر احساس کنند.
دهمین ستاره در جاده‏ های نیمه شبان تاریخ، درخشیدن گرفته است.
دریچه تنهایی «سمانه» بسته شده تا کوچه‏ ها و دریچه‏ ها، روبه ‏روی شادی‏ اش دف زنان و کِل کشان، خورشید را میهمانِ خانه‏ اش کنند.
دهمین چراغ روشن هدایت آمده است؛ بلند و پایدار، ایستاده بر پیشانی جبروت؛ آن‏چنان استوار که زانوان عصیان دشمنان را درهم فرو ریخته است.
سمانه، چنان بی‏تاب آمدنش بود که دقایق، درهم می‏تنیدند و تندتر می‏ کوبیدند.
باران نور، شدت گرفته است «مدینه» خیره مانده است. طنین شوقناک ملائک، آسمان را لبریز کرده است. زمین در شکوفه می‏ غلتد ـ شادیِ منتظران و هراس بیمناکان.
پیشوای دهم آمد و ترس در چشم‏های متوکل، نشست. آمد و سمانه از آمدنش چنان شاد است که صدای فاطمه علیهاالسلام را به شادباش آمدنش، نزدیک‏تر می‏شنود.