یکی از منزل های هولناک سفر آخرت، قبر است؛ که در هر روز می گوید :
« اَنَا بَیتُ الغُربَهِ، اَنَا بَیتُ الوَحشَهِ، اَنَا بَیتُ الدُّودِ »(منم خانه ی غربت، منم خانه ی وحشت، منم خانه ی کِرم)، (بحارالأنوار،ج6،ص267،ح115)

و این منزل عقبات بسیار سخت و جاهای دشوار و هولناک دارد و ما در این جا به چند عقبه از آن اشاره می کنیم:

عقبه ی اوّل، وحشت قبر است.

در کتاب من لا یحضره الفقیه است که : « چون میّت را به نزدیک قبر آورند به ناگاه او را داخل قبر نکنند، به درستی که از برای قبر هول های بزرگ است و پناه بَرَد حامل آن به خداوند تعالی از هول مُطَّلَع و بگذارد میّت را نزدیک قبر و اندکی صبر کند تا استعداد دخول را بگیرد پس اندکی او را پیش بَرَد و اندکی صبر کند، آن گاه او را به کنار قبر برد». (من لا یحضره الفقیه،ج1،ص170)

مجلسی اوّل رحمه الله در شرح آن فرموده: « هر چند روح از بدن مفارقت کرده است و روح حیوانی مرده است، امّا نفس ناطقه زنده است و تعلّق او از بدن بالکلّیّه زایل نشده است و خوف ضغطه قبر و سؤال منکَر و نکیر و رومان – فتّانِ قبور- و عذاب برزخ هست با آن که از جهت دیگران عبرت است که تفکّر کنند چنین واقعه ای در پیش دارند».

منازل الآخره (زندگی پس از مرگ) / حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله/ فصل دوم/ قبر