نویسنده:صدف کوه‌کن

گیاه ارغوانی
بادمجان گیاهی یک ساله با برگ‌های بیضی شکل و متعلق به خانواده سیب‌زمینی است و از زمان‌های بسیار قدیم در هند کشت می‌شده و از آنجا به نقاط دیگر جهان، راه یافته است.
چین از قرن نهم هجری شروع به کشت و زرع آن کرد. تجار انگلیسی این گیاه را در قرن هفدهم میلادی از گینه به انگلستان برده و آن را کدوی گینه‌ای نامیدند. در ایران نیز مرغوب‌ترین نوع آن را به کاشان نسبت می‌دهند.
بادمجان بسیار خنک کننده و مدر است و تحریکات عصبی را کاهش می‌دهد. این گیاه دارای کالری پایین است و ویتامین‌های گروه A ,B و C و مواد معدنی مختلف از جمله کلسیم، فسفر، گوگرد، منیزیم، پتاسیم و آهن دارد. به دلیل کم کالری بودن این گیاه به شکل بخارپز، ماده غذایی مناسبی برای کسانی است که قصد کاهش وزن دارند.
این گیاه حاوی فیبر بالایی است، از این رو برای درمان یبوست نافع است و به دلیل دارا بودن ویتامین‌ها و مواد معدنی به علاوه فیبر برای مبتلایان به فشار خون بالا نیز سودمند است (به شرطی که سرخ نشود).
برخی از مواد غذایی می‌توانند ساخت آنزیم‌هایی را تحریک کنند که با عامل سرطان‌زا مقابله می‌کند و بنابراین خواص ضد سرطانی دارند که بادمجان یکی از آن مواد غذایی به شمار می‌آید و دارای خواص آنتی‌اکسیدانی است.
بادمجان باید کاملاً رسیده مصرف شود، چرا که نارس آن دارای ماده‌ای سمی است و در کسانی که از آسم رنج می‌برند، تحریک کننده به شمار می‌آید. تحقیقات جدید نشانگر آن است که بادمجان دارای ماده‌ای ضد تشنج است و در درمان صرع اثر بسیار خوبی دارد. مصرف بادمجان را به افرادی که از مشکلات گوارشی رنج می‌برند، توصیه نمی‌کنیم، همچنین به علت دارا بودن ماده‌ای سمی به نام سولانین برای افرادی که حساسیت دارند، مناسب نیست. این افراد به خصوص به نمونه‌های تخم‌دار بادمجان حساسیت داشته و بلافاصله بعد از خوردن آن، دچار چشم درد شده یا پوست بدنشان خارش پیدا می‌کند و در مواردی مبتلا به کهیر می‌شوند.
از بادمجان خوراک‌های مطبوع و مختلف وهمچنین خورش‌های رنگارنگی تهیه می‌کنند. در برخی ازموارد می‌توان بادمجان را بر روی آتش گرفت تا پوست آن به راحتی جدا شود و با اضافه کردن پیاز، روغن زیتون و اندکی سبزی معطر نظیر نعناع علاوه بر افزودن به مواد مغذی آن خوراک خوشمزه‌ای به دست آورد.
منبع مقاله :
کوه‌کن، صدف، (1393)، میوه درمانی، تهران: همشهری، چاپ سوم