و الّذین استجابوا لربّهم و اقاموا الصّلواه و اَمرهم شوری بینهم و ممّا رزقناهم ینفقون.
و کسانی که دعوت پروردگار خود را اجابت نموده و نماز بپا می‌دارند و امورشان در بینشان به مشورت نهاده می‌شود، و از آنچه روزیشان کرده‌ایم انفاق می‌کند.«شوری ، 37»
«و اقاموا الصّلوه»
اگر بعد از آن در بین همه تکالیف الهی نام نماز را برد و فرمود و نماز بپا می‌دارند از باب ذکر خاص بعد از عام است به خاطر اهمیت و شرافتی که در خصوص فرد نامبرده هست.[1] مرحوم طبرسی می‌فرماید: نماز را در اوقات خود مرتب با شرایطش می‌خوانند.[2] ولی از آنجا که در میان اوامر الهی مسائل بسیار مهمی وجود دارد، که بالخصوص باید انگشت روی آن گذاشت چند موضوع مهم را به دنبال آن یادآور می‌شود که مهمترین آنها نماز است، نمازی که ستون دین، پیوند خلق و خالق مربی نفوس، معراج مؤمن، و نهی کننده از فحشا و منکر است.[3] و نیز از اوصاف دیگر مؤمنین و آنهایی که به پرودگار خود اتّکا دارند این است که اینها امر پروردگار خود را اجابت نموده و نماز را که مأمور به آن گردیده‌اند به پای می‌دارند و در امر نماز جهات ظاهری آن را از اجزاء و شرایط و نیز راجع به جهات باطنی آن از خلوص و توجه و حضور قلب و باقی اموری که باعث قبولی اعمال می‌گردد با کمال جدیت مراعات نموده و استقامت می‌نمایند.[4][1] . المیزان، ج 18، ص 96.
[2] . مجمع البیان، ج 22، ص 154.
[3] . نمونه،‌ج 20، ص 462.
[4] . مخزن العرفان ج 11،‌ص 382.