انّ المنافقین یخادعون الله و هو خادعهم و اذا قاموا الی الصّلاه قاموا کسالی یراؤون النّاس و لا یذکرون الله الاّ قلیلاً.
منافقان می‌خواهند خدا را فریب دهند، در حالی که او آنها را فریب می‌دهد و هنگامی که به نماز برمی‌خیزند با کسالت برمی‌خیزند و در برابر مردم ریاء می‌کنند و خدا را جز اندکی یاد نمی‌‌نمایند. «نساء ، 142»
در این آیه چند صفت منافقان را بیان می‌کند
1ـ آنها برای رسیدن به اهداف شوم خود از راه خدعه و نیرنگ وارد می‌شوند و حتی می‌خواهند: به خدا خدعه و نیرنگ زنند در حالی که در همان لحظات که در صدد چنین کاری هستند در یک نوع خدعه واقع شده‌اند زیرا برای به دست آوردن سرمایه‌های ناچیزی سرمایه‌های بزرگ وجود خود را از دست می‌دهند.
2ـ آنها از خدا دورند و از راز و نیاز با او لذت نمی‌برند و به همین دلیل:
و اذ اقاموا الی الصلوه قاموا کسالی.
هنگامی که به نماز برخیزند سر تا پای آنها غرق کسالت و بی‌حالی است.
3ـ آنها چون به خدا و وعده‌های بزرگ او ایمان ندارند اگر عبادت یا عمل نیکی انجام دهند آن نیز از روی ریا است نه به خاطر خدا. (یراؤون الناس)
4ـ آنها اگر ذکری هم بگویند و یادی از خدا کنند از صمیم دل و از روی آگاهی و بیداری نیست و اگر هم باشد بسیار کم است.
و لا یذکرون الله الا قلیلا
5ـ آنها افراد سرگردان و بی‌هدف و فاقد برنامه و مسیر مشخص‌اند نه جزو مؤمنانند و نه در صف کافران.![1] [1] . تفسیر نمونه، ج 4، ص 177.