در زمان حضرت صادق آل محمد (ص)، ابن ابی العوجاء که یکی از ملحدین بود، با سه تن دیگر نظیر خودش که ادیب و در نهایت فصاحت و بلاغت بودند توافق نمودند و تصمیم گرفتند که کتابی در برابر قرآن بیاورند، به این ترتیب که هر یک از آنان نظیر یک چهارم قرآن را بیاورند. آنان این پیمان را در مکه معظّمه با یکدیگر بستند، و بنا نهادند که یکدیگر را سال آینده در مکه ملاقات کنند. «و قرآن جعلی و ساختگی خود را به یکدیگر عرضه بدارند»، وفت موعود فرا رسید. آنان وارد مکه شدند و در مقام حضرت ابراهیم با یکدیگر ملاقات کردند. یکی از ایشان گفت: وقتی من به این آیه برخوردم که می‎گوید:
«یا أَرْضُ ابْلَعِی ماءَکِ وَ یا سَماءُ أَقْلِعِی وَ غِیضَ الْماءُ وَ قُضِیَ الْأَمْرُ».[1] به زمین خطاب شد که فوراً آب را فرو بر و به آسمان امر شد که باران را قطع کن و آب به یک لحظه خشک شد و حکم «قهر الهی» انجام یافت، دریافتم که نمی‎توان با قرآن معارضه نمود، لذا دست برداشتم.
دومین نفر گفت: هنگامی که من به آیه ذیل رسیدم که می‎گوید:
«فَلَمَّا اسْتَیْأَسُوا مِنْهُ خَلَصُوا نَجِیًّا».[2] چون برادران یوسف از پذیرفتن خواهش خود مأیوس شدند با خود خلوت کرده و سخن سر خود به میان آوردند.
نا امید شدم و از معارضه با قرآن دست برداشتم. در همین هنگام بود که امام جعفر صادق (ع) از نزد آنان عبور کرد، و آیه ذیل را از باب معجزه برای ایشان تلاوت کرد وفرمود:
«قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى أَنْ یَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا یَأْتُونَ بِمِثْلِهِ».[3] بگو اگر انسانها و پریان اتّفاق کنند که همانند این قرآن را بیاورند همانند آن را نخواهند آورد.
هنگامی که آنان این معجزه را از امام صادق (ع) دیدند متحیّر و ناامید و محکوم گردیدند.