يكي از علماي اصفهان مي‌گفت: با عده‌اي براي حج به مكه مشرف شديم. در مدينه يك نفر از ما درگذشت. پس از دفن، مجلس ترحيمي تشكيل داده، و يكي از قاريان اهل تسنن را براي خواندن قرآن، به مجلس دعوت كرديم.
قاري آمد و نشست امّا قرآن نمي‌خواند. به او گفتيم بخوان. گفت: شما مشغول حرف زدن هستيد و تا ساكت نشويد قرآن نمي‌خوانم! همه ساكت شديم ولي باز ديديم نمي‌خواند. گفت: طرز نشستن ما متناسب با مجلس قرآن نيست! ما همه دو زانو نشستيم، ديديم باز قرآن را شروع نمي‌كند. گفتيم: بخوان. گفت: هنوز مجلس براي قرائت قرآن مهيا نشده است، زيرا در دست بعضي چاي و سيگار مشاهده مي‌شود. چاي و سيگار را كه كنار گذاشتيم، وي آيه‌اي از قرآن را تلاوت كرد و مجلس را ترك گفت. آيه‌اي را كه تلاوت نمود اين بود:
«وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا.»[1] «هنگامي كه قرآن خوانده مي‌شود، بدان گوش فرا دهيد و ساكت باشيد.»[2] شايان تذكر است كه برادران اهل سنّت متأسفانه به جاي توجه به معاني و مقاصد قرآن فقط به آداب ظاهري قرآن توجه كرده و فرع را بر اصل ترجيح داده‌اند.[1] . سوره اعراف، آيه 204.
[2] . سيماي فرزانگان، ج 3، ص 279.