امام سجاد (ع) هنگامی که سوره حمد را قرائت می‎کردند به آیه «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ» می‎رسیدند، آن قدر این آیه را با خضوع ویژه‎ای تکرار می‎کردند، که نزدیک بود جانشان به لب رسد، و آن حضرت آنچنان با صدای زیبا و شیوا قرآن می‎خواندند که وقتی سقّاها «آب رسانها» از کنار خانه‎اش عبور می‎کردند،‌ همان جا توقّف می‎نمودند تا صدای دلنشین آن حضرت را بشنوند.
امام صادق (ع) با حالت ملکوتی خاصی آیات قرآن را در نماز تلاوت می‎کردند،‌ که از حال عادی خارج می‎شدند، روزی چنین حادثه‎ای رخ داد، هنگامی که حالت عادی خود را باز یافتند، حاضران پرسیدند:
این چه حالی بود که به شما دست داد؟ آن حضرت در پاسخ فرمودند: پیوسته آیات قرآن را تکرار کردم، تا اینکه به حالتی رسیدم که گوئی آن آیات را به طور مستقیم، از زبان نازل کننده قرآن شنیده‎ام.
حضرت رضا (ع) آنچنان با قرآن انس و الفت داشتند که در هر سه روز، یک بار تمام قرآن را تلاوت می‎کردند و می‎فرمودند:
اگر خواسته باشم که در کمتر از سه روز، قرآن را ختم کنم، می‎توانم ولی هرگز هیچ آیه‎ای را نخوانده‎ام، مگر این که در معنای آن اندیشیده‎ام و درباره اینکه آن آیه در چه موضوع،‌ و در چه وقت نازل شده فکر کردم،‌ از این رو در هر سه روز همه قرآن را تلاوت می‎کنم وگرنه کمتر از سه روز همه قرآن را تلاوت می‎کردم[1].