نویسنده: علی الله اکبری

دل که هوای پرواز می‌کند، دل که بی‌تاب ماندن می‌شود، چشم‌ها که بهانه باریدن می‌گیرند، زبان که زمزمه نیایش می‌جوید، دست‌ها که تشنه قنوت دعا می‌شوند، نسیم رحمت ربانی وزیدن می‌گیرد. ابرهای فاصله کنار می‌روند. دل اوج می‌گیرد. روح آسمانی انسان سبز می‌شود و «رمضان» طلوع می‌کند. در روزهای با طراوت رمضان، خورشید مهربان‌تر می‌تابد. ملائک الهی برای شنیدن مناجات بندگان به زمین می‌آیند. دل، هوای عرش می‌کند بی‌خود از خود. قلب می‌تپد نه برای زندگی، برای اوج گرفتن، کندن، کندن از زمین، پرواز، رهایی.
و «رمضان قطعه‌ای از بهشت است در جهنم سوزان دنیای مادی.» یک ماه استثنایی، فرصتی طلایی برای ابراز شوق بندگی خالق یکتا.
رمضان، «فصل شکفتن» است. موعد عروج. معراج تا خدا. پله‌های فاصله را طی کردن. الهی شدن و رنگ و بوی خدا گرفتن.
رمضان «شهر الله» است…، ماه ضیافت الهی. همه بر خوان گسترده نعمات او میهمانیم. چیدن سفره‌های بی‌ریای افطاری نان و خرما، تو را تا نخلستان‌های غریب کوفه می‌برد و مردی تنها در میان نخلستان در چاه زمزمه می‌کند. زمزمه‌های عاشقانه و از سوز دل و منتهای خضوع و بندگی او، فرشتگان را نیز به مهمانی اشک و خلوص می‌خواند.
رمضان «ماه علی (علیه السلام)» است. نیمه شب‌ها به بهانه سحری برخاستن و سجاده نیایش گشودن. سحر بهانه‌ای است برای درک مناجات نیمه شب در خلوت انس با معبود. معاشقه با تک تک واژه‌های نماز و دعا. «دعای سحر» و خدا را با کامل‌ترین صفاتش خواندن. زمزمه، زمزمه، فریاد. رها شدن از تن. گذشتن از مرز خود. قنوت سبز گرفتن. پرواز بر فراز گلدسته‌ها. معلق شدن در فضای لایتناهی رحمت واسعه الهی، آسمانی شدن. به او پیوستن….
رمضان «ماه قرآن» است. ماه بهار قرآن و نزول آن. «انا انزلناه فی لیله القدر…». سی روز بهانه‌ای است برای هر روز حداقل یک جزء خواندن قرآن. کلمات الهی را با حنجره پاک خواندن و به گوش جان شنیدن و به کار بستن. سخن خدا شنیدن و با او سخن گفتن.
رمضان ماه «دعا و نیایش» است. هر روز یک دعا و درخواست از ایزد منان و سی روز یک دعا؛ «یا علی یا عظیم…» دعای افتتاح، دعای سحر و…
رمضان ماه «وعظ، پند و اندرز» است. ماه رونق مساجد و از غربت بدر آمدن. خانه‌های خدا پذیرای مهمانان اویند در هر صبح و ظهر و شب.
نفس کشیدن، خوابیدن، کار کردن و همه اعمال مؤمنین عبادت است در این ماه. معلمین اخلاق و قرآن و احکام، مشام جان‌های روزه‌داران را لبریز از کلام و پیام خدا و شرع و دین می‌کنند. بهترین فرصت است برای گفتن و شنودن فضیلت‌های اهل بیت، سخن از خدا گفتن. ارشاد و انذار.
رمضان ماه «قدر» است. هر روز و شب‌اش شب قدر است و روز قدر، اگر قدر بدانیم این روزها و شب‌ها را و سه شبانه‌روز قدر، برترین فرصت به خدا پیوستن است. نیمه شب، سجاده، مفاتیح، تسبیح، میهمانی اشک و دعا.
رمضان ماه «بندگی» است و خودسازی؛ تقویت روح و جسم. پاکسازی جان، تصفیه باطن، تطهیر قلب، تمرین اطاعت، تقویت اراده، تجربه عبودیت و غلبه بر شهوت‌ها.
رمضان ماه «امساک» است؛ امساک «شکم» از خوردن و آشامیدن. امساک «چشم» از نگاه‌های حرام و شهوت‌بار. امساک «زبان» از دروغ، غیبت، تهمت، ناسزا، لغویات و…
امساک «گوش» از شنیدن نارواها و حرام‌ها.
امساک «دست و پا» از تعدی و تجاوز به حقوق دیگران. باید دست دیگران را گرفتن، به یاری آنها برخاستن و قدم به راه خیر نهادن.
و امساک «قلب و ذهن» از پرداختن به غیر محبوب، خالص شدن.
و رمضان «فرصتی است استثنایی»:
برای «دل» که در چشمه زلال طاعت و بندگی شست‌وشو یابد.
برای «قلب» که با یاد حضرت دوست صفا گیرد.
برای «نفس» که با کمند «تقوا» مهار شود.
برای «بدن» که با امساک و پرهیزکاری ورزیده شود.
برای «فکر» که به غیر او نپردازد.
و برای «همه بندگان» که از این فرصت بی‌نظیر بهترین استفاده‌ها را ببرند.