«اَبعَدُ ما یَکُونُ العَبدُ مِنَ اللهِ اَن یَکُونَ الرَّجُلُ یُوافِی الرَّجُلَ وَ هُوَ یَحفَظُ عَلَیهِ زُلامَهٌ لِیُعَیِّرَهُ بِها یَوماًما».
(کافی،ج2،ص355)
دورترین بنده خدا از رحمت الهی، کسی است که با دیگری طرح برادری ریخته و همچنان لغزش های او را یاداشت می کند که روزی او را به آن ها سرزنش نماید.
«سِتُّ خِصالٍ یُنتَفَعُ بِهَا المُؤمِنُ بَعدَ مَوتِهِ: وَلَدٌ صالِحٌ یَستَغفِرُلَهُ، وَ مُصحَف یَقرَأمِنهُ، وَ قَلیبٌ یَحضِرُه، وَ غرَسٌ یَفرِسُهُ وَ صَدَقَهُ ماءٍ یُجریهِ، وَ سنّهٌ حَسَنَهٌ یُؤخَذُ بِها بَعدَه.»
(امالی صدوق، ص120)
شش چیز است که مؤمن پس از مرگش از آن ها استفاده می برد: 1- فرزند صالحی که برای او طلب آمرزش کند. 2- قرآنی که از آن می خواند. 3- چاه آبی که حفر می کند. 4- درختی که می نشاند. 5- آبی که بر مردم وقف می کند. 6- و راه و روش خوبی که پس از او، از آن راه پیروی کنند.
«مَن کانَ لَهُ دارٌ واحتاجَ مُؤمِنٌ اِلی سُکناها فَمَنَعَهُ اِیّاها قالَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ: مَلائِکَتی! عَبدیٍ بخل علی عَبدی بِسَکنی الدُّنیا، وَ عِزَّتی لایَسکَنُ جَنّاتی اَبَداً».
(ثواب الاعمال، ص216)
اگر کسی در دنیا منزلی اضافی داشت و برادر مؤمنی نیاز به سکوت در آن داشت و او امتناع ورزید، خدای عزّوجلّ می فرماید: فرشتگان من! بنده من بر بنده دیگرم در سکونت دنیایی بخل ورزید، به عزّتم سوگند هرگز او را در بهشت مسکن ندهم.
«فَار فَضِ الدُّنیا فَاِنَّ حُبَّ الدُّنیا یُعمی وَ یُصِمُّ وَ یُبکِم».
(کافی، ج2،ص136)
از دنیا کناره گیری کن چرا که محبّت دنیا کور و کر و لال می کند.
«بادِروا اَحداثَکُم بِالحَدیثِ قَبلَ انَ تَسبِقکُم اِلَیهِمُ المُرجِئَه.»
(وسایل الشیعه، ج15، ص196)
پیش از آن که گروه های منحرف، فرزندان را به بیراهه بکشانند، با تعلیم و تربیت دینی آنان را دریابید.
«اَلفِکرَهُ مِرآتُ الحَسَناتِ وَ کَفّارَهُ السَّیِئات.»
(بحارالانوار، ج71، ص326)
اندیشیدن آینه کارهای خیر و کفاره گناهان است .
«قالَ لُقمانُ :ذُقتُ المِراراتَ کُلَّها فما زُقتُ شَیئا اًَمرّ مِنَ الفَقرِ».
(بحارالانوار،ج23،ص421)
حضرت لقمان گفت: تمامی تلخی های روزگار را چشیدم، هیچ تلخی و مرارتی، تلخ تر از فقر نیافتم.
«اِنَّ فیِ کِتابِ عَلِیِّ علیه السلام: اِنَّما مَثَلُ الدُّنیا کَمَثَلِ الحَیَّهِ، ما ألیَنَ مَسُّها وَ فی جَوفِهَا السَّمُّ النّاقِعُ، یَحذَرُها الرَّجُلُ العاقِل، وَ یَهوی اِلَیها الصّبیُّ الجاهِل.»
(کافی، ج2، ص136)
در کتاب علی علیه السلام آمده است: همانا مثل دنیا مثل مار است که ظاهرش بسیار نرم ولی درونش پر از سمّ کشنده است، مرد عاقل از آن می هراسد ولی کودک نادان به سوی آن روانه می شود.
«لاتُطلِعِ صَدیقَکَ مِن سِرِّکَ اِلّا علی ما لِو اطَّلَعَ عَلَیه عَدُوّکَ لَم یَضُرُّکَ فَاِنَّ الصَّدیقَ قَد یَکُونُ عَدُوّاً یَوماً.»
(امالی صدوق، ص397)
دوست خود را از اسرار زندگیت آگاه مکن، مگر اسراری که اگر دشمنت از آنان آگاه گردد، زیانی به تو نرسد. برای این که چه بسا دوست، روزی دشمن شود.
«اِستَشرِ العاقِل مِنَ الرِّجالِ الوَرع فَاِنَّهُ لا یأمُرُ اِلّا بِخَیرٍ وَ اِیّاکَ وَ الخِلافُ، فَاِنَّ خِلافَ الَوَرَعِ العاقِلِ، مَفسَدَهً فِی الدّین وَ الدُّنیاد.»
(محاسن برقی، ص602)
با خردمندان پارسا مشورت کن چرا که هرگز تو را امر نمی کنند (و نظر نمی دهد) جز آن که خیر تو در آن است و بپرهیز از مخالفت کردن چرا که مخالفت کردن با انسان خردمند و باتقوا، تباهی دین و دنیا را در پی دارد.