با تتبّع در آیات قرآن هیچ یک از آیات، منکر امکان حیات و زندگی در غیر از کره زمین نیست. بنابراین در مرحله ی اول می توان چنین احتمالی داد که زندگی کردن موجودات در کرات دیگر غیر از زمین، امکان دارد.
اما خداوند در قرآن کریم نه تنها منکر قضیه نیست بلکه بیان می کند که موجوداتی در آسمانها وجود دارد. در سوره ی شوری آیه 29 می فرماید: «و من آیاته خلق السّموات والارض و ما بثّ فیهما من دابّه و هو علی جمْعهم اذا یشاء قدیر» از آیات او است آفرینش آسمانها و زمین و آنچه از جنبندگان که در آنها خلق و منتشر نموده و او هرگاه بخواهد قادر بر جمع آنها است.
سموات که جمع سماء «آسمان» است در برگیرنده کرات و سیارات و ستارگان هم می باشد.
مراد از «دابّه» جنبندگان است که هم موجودات زنده ذره بینی و هم حیوانات غول پیکر[1] را شامل می شود براین اساس تمام حیوانات را شامل می شود.
ضمیر در «فیهما» تثنیه است و مرجع آن سموات و ارض است.
بر این اساس معنای آیه این می شود که «از نشانه های خداوند» خلقت آسمانها و زمین و آنچه که از جنبندگان در آسمان و زمین است می باشد.
علامه طباطبائی (ره) می فرماید: ظاهر آیه این است که در آسمان ها خلقتی از جنبندگان است همانطوری که در زمین وجود دارند.[2] گرچه هنوز دانشمندان بصورت قاطعی در این زمینه قضاوت نمی کنند همین قدر سربسته می گویند: در میان کواکب آسمان به احتمال قوی سیارات زیادی هستند که دارای موجودات زنده اند ولی قرآن با صراحت این حقیقت را اعلام می دارد که در پهنه ی آسمان نیز جنبندگان زنده فراوان است.[3]

پی نوشت ها:
[1] . طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، بیروت، دارمکتب الحیاه، چاپ اول، ج 5، ص 54; و طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ص 58.
[2] . طباطبائی، سید محمد حسین تفسیر المیزان، قم، چاپ جامعه مدرسین، ج 18، ص 58.
[3] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1367، ج 20، ص 438.