قرآن کریم داستان تولد حضرت عیسی را درسوره مریم این گونه بیان می کند: وقتی حضرت مریم در گوشه ای از بیت المقدس مشغول عبادت شد، ما روح خود را به سوی او فرستادیم، او در شکل انسان خوش اندام و بی عیب و نقص بر مریم ظاهر شد، و او ترسید و گفت: من از تو به خدای رحمان پناه می برم اگر پرهیزگار هستی، گفت: من فرستاده ای پروردگارت هستم، آمده ام تا پسر پاکیزه ای به تو ببخشم، گفت: چگونه ممکن است فرزندی برای من باشد، در حالی که تا کنون دست بشری به من نرسیده است، گفت: امر الهی چنین است، و پروردگارت فرمود: این کار بر من آسان است، و برای این است که او را آیتی برای مردم قرار دهم و رحمتی از جانب ما باشد و این امر حتمی است.[1]
آیات قرآن کریم به خوبی استفاده می شود که نحوه خلقت حضرت عیسی با سایر انسان ها متفاوت است و حضرت عیسی اعجاز گونه بوجود آمده است، گرچه در تحقق این اعجاز نطفه زن (مادر عیسی = مریم) نقش خود را به طور کامل ایفا کرده است؛ اما در عین حال بدون تماس با جنس مرد آن نطفه به بار نشسته است، همان جنبه اعجازی مسأله است و به جهت همان جنبه خلقت عیسی از خلقت سایر انسان ها متمایز است و خداوند با هدف ارائه نشانه و آیت به مردم به این نحو عمل کرده است.
اما آیا عیسی از طریق نکاح فرشته با مریم به دنیا آمده و یا فرشته در او دمیده است؟ براساس روایات نکاحی صورت نگرفته است؛ بلکه جبرئیل در او دمیده است لذا در روایتی از امام باقر ـ علیه السلام ـ رسیده است که فرمود: جبرئیل گریبان و یقه پیراهن مریم را گرفت و در آن دمید. دمیدنی که با آن فرزند در رحم مریم در یک ساعت به حد کمال رسید، به گونه ای که وقتی خاله اش بدو نگریست او را نشناخت و مریم در حالی که از او و از زکریا خجالت می کشید راه خود را گرفت و رفت.[2]
برخی از بزرگان اهل عرفان ضمن تأکید بر این که تولد حضرت عیسی از طریق دمیدن جبرئیل صورت گرفته است، می گوید: وقتی اراده الهی بر خلقت عیسی تعلق گرفت، شهوت کامنه و نهفته در مریم به حرکت در آمد، و جبرئیل در حالی که به صورت بشری برای مریم متمثل شده بود، در او نفح کرد و در آن نفخ آبی بود مشابه بخار و از آن جسم عیسی آفریده شد؛ پس از آب مریم که یک آبی واقعی بود و از آب که توهم و تخیل از نَفَس جبرئیل بود جسم عیسی تکوّن یافت؛ بنابراین می توان گفت: جسم عیسی از دو آب، یکی واقعی و دیگری توهمی و تخیلی، آفریده شده است.[3]
به علاوه این که با تمثل ملک به صورت انسان، فرشته به حال فرشته بودن خود باقی است، و نکاح موجود روحانی با موجود جسمانی متصور نیست، در صورت نکاح و تماس خاص قابل تصور است که هر طرف جسمانی باشد، اما اگر یک طرف از عالم ما فوق جسمانی بلکه روحانی باشد، دیگر لوازم جسمانی که نکاح از جمله آن امور است متصور معقول نیست، از این رو در داستان حضرت ابراهیم مشاهده می شود وقتی تعداد از فرشتگان الهی به حضور اوآمدند و او گوساله ای را بریان کرد و به حضور آنان آورد، آنان از خوردن ابا کردند، بعد سر قضیه را به حضرت ابراهیم گفتند که ما موجودات جسمانی نیستیم تا نیاز به خوردن نان و غذای مثل آدمیان داشته باشیم، عین همین مسأله در مورد نکاح فرشتگان قابل طرح است آنان موجود جسمانی نیستند تا نکاح جسمانی داشته باشند، لذا تنها فرض قابل قبول القای روح الهی در وجود حضرت مریم از طریق دمیدن می باشد.
بنابر این در نتیجه القای روح الهی در بدن حضرت مریم از طریق بدن صورت گرفته است، شاهد بر این مسأله هم تحلیل عقلانی قضیه با توجه به غیر جسمانی بودن فرشتگان الهی است، و هم روایات این معنی را دلالت دارد، و هم عارفان به عنوان کارشناسان خبیر معرفتی این معنا را تأیید می کنند.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. قیصری، داود، شرح فصوص الحکم، فص عیسوی، ص 314، نشر بیدار، قم، بی تا.
2. ابوالعلاء عفیفی، تعلیقه فصوص الحکم، فص عیسوی، نشر انتشارات الزهرا، 1366 ش.
پی نوشت ها:
[1] . مریم/ 17-21.
[2] . طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، تهران، نشر دارالکتب الاسلامیه، 1379 ش، ج 14، ص 52.
[3] . خوارزمی، حسین، شرح فصوص الحکم، فص عیسوی، قم، نشر دفتر تبلیغات اسلامی، 1377 ش، ص 697. با اندک تلخیص.
