حضرت آیهالله حسینی تهرانی(ره)، از شاگردان مفسر کبیر قرآن کریم، علامه سیدمحمدحسین طباطبایی(ره)در مورد ایشان گفته است: «این مرد جهانی از عظمت بود؛ عیناً مانند یک بچه طلبه در کنار صحن مدرسه روی زمین می‌نشست و نزدیک به غروب در مدرسه فیضیه می‌آمد و چون نماز برپا می‌شد، مانند سایر طلاب نماز را به جماعت مرحوم آیهالله آقای حاج سیدمحمدتقی خوانساری می‌خواند. آن‌قدر متواضع و مؤدب بود و در حفظ آداب سعی بلیغ داشت که من کراراً خدمتشان عرض کردم: آخر این درجه از ادب و ملاحظات شما، ما را بیادب می‌کند!
از قریب چهل‌سال پیش تا به حال دیده نشده که ایشان در مجلس به متکا و بالش تکیه زنند، بلکه پیوسته در مقابل واردین مؤدب، قدری جلوتر از دیوار و زیردست مهمان وارد می‌نشستند. من شاگردشان بودم و بسیار به منزل ایشان می‌رفتم و به مراعات ادب می‌خواستم پایین‌تر از ایشان بنشینم، ابداً ممکن نبود… .»
مهر تابان/50 ـ 51
