1-. با خلق خدا مهربان باش.

2-. ازسخنان ناهنجار گرچه به مزاح باشد برحذرباش. خلاف مگو، گرچه به مطایبت باشد.

3-. از قسم خوردن هم اگر چه به راست، احتراز کن.

4-. چه ایستاده‌اى دست افتاده‌گیر و تا مى‌توانى نماز را در اول وقت به‌جاى آر.

انسان بیدار همواره کشیک نفس مى‌کشد و پاسبان حرم دل است و واردات و صادرات دهان خود را مى‌پاید و دار هستى را کارخانه‌اى بزرگ مى‌یابد که با عمّال بى‌شمار «و ما یعلم جنود ربک الا هو»

مدثر/31،

دست هم گرفته در کارند تا انسان بسازند و از عالمى تحویل به عالم دیگر دهند.

و مى‌گوید که مروت نباشد که کفران شود و جبران نشود.

از شاه اولیا امیرالمومنین على علیه‌السلام سـؤال کردند که وجود چیست؟ فرمود: به غیر وجود چیست؟

اما در باب شیوه پسندیده سکوت، حق است که: هر که را اسرار حق آموختند مُهر کردند و دهانش دوختند.

هر که خاموش شد، گویا شد.

هر که چشم سر بست، بینا شد.

هر که مراقب است، سرور است. چه این‌که، کلید نیکبختى در مشت اوست و نگین پیروزى در انگشت او.

قیامت با توست نه در آخر طول زمانى.

رسول‌اللّه (صلى‌ اللّه‌ علیه‌ و آله‌ و سلّم) به قیس بن عاصم فرمود: «إنّ مع الدنیا آخره»

بحارالانوار، 68/171.

در روز، مشغله و آمد و شد و اسباب انصراف انسان بسیار زیاد است، بخلاف شب که هنگام آرامش قوله سبحانه: «انا سنلقى علیک قولا ثقیلا – ان ناشئه اللیل هى اشد و طئا و اقوم قیلا – ان لک فى النهار سبحاً طویلا»

مزمل، 5/6/7.

لذا اذکار و اوراد و خلوت را در شب تأثیرى خاص است که در روز نیست، به خصوص در ثلث آخر لیل. اهل‌اللّه گفتند که هیچ نوع از انواع اذکار و عبادات در ترقى درجات و مقامات معنوى کلمه طیبه «لا‌اله‌الا‌اللّه» ندارد. از این روى رسول خدا (صلى‌ اللّه‌ علیه‌ و آله‌ و سلّم) فرمود: در روز رستاخیز هر کار نیک سنجیده شود جز گواهى دادن به «لا‌اله‌الا‌اللّه» که آن‌را در ترازو ننهند، چه اگر در ترازو رود، آسمان‌ها و زمین‌هاى هفتگانه با وى برابرى نکنند. کنایه از این که ثواب این کلمه را نهایت نبود و به شمار نیاید و هیچ‌چیز هم‌سنگ او نگردد.