سردار شهید حاج همت: «پدر و مادر! من زندگی را دوست دارم، ولی نه آن قدر که آلوده‌اش شوم و خویش را فراموش و گم کنم. علی‌وار زیستن و علی‌وار شهید شدن و حسین‌وار زیستن و حسین‌وار شهید شدن را دوست دارم».
شهید غلام‌رضا جاوید: «بدانید که هر کس از آفات و بلایای خانمان سوز گناه، رهایی یابد و در شطّ خون شنا کند، به ساحل نجات راه می‌یابد. شطّ خون در جبهه‌هاست و ساحل نجات؛ کربلا و در ورای خون رفتن».
شهید رضا حسن زاده: «اگر من شهید شدم و جنازه‌ام به دست شما نیامد، بدانید در خاک کربلا گم شده‌ام و در پیش حسین(علیه السلام) هستم»
شهید حسین گلولانی مهاجران: «اگر روزی چشم از جهان فرو بستم، چشمانم را باز بگذارید، تا همه بدانند چشم به راه بودم. چشم به راه ظهور مهدی موعود(عج) تا بیاید و از یاران او باشم… می‌خواستم ضریح امام حسین(علیه السلام) و سقای باوفایش را در آغوش بفشارم و خاک تربتش را توتیای چشم بنمایم».
شهید داود مدنی:«بله! اگر ما می‌توانستیم روزی چون علی(علیه السلام) بر نَفس خود فاتح گردیم و چون حسین(علیه السلام) تشنه لب در دشت کربلا، تیغ شهادت را با آغوش باز بپذیریم و شبی چون حضرت سجاد(علیه السلام) شب را با ناله‌های برخاسته از نهاد دل به درگاه خدا به صبح برسانیم و …، آن وقت است که می‌توان گفت: مرگ چون خوابی شیرین است، و اگر غیر از این باشد، مطمئناً دروغ است».
شهید مسعود تفنگچی:«مگر می‌شود کسی عاشق خدا باشد، ولی در دفاع از دین خدا جان ندهد. مگر می‌شود کسی عاشق حسین‌(علیه السلام) باشد، اما برای آزادی و نجات کربلا جان ندهد؟!»
شهید رضا سید ارونقی: «از مصایب سالار شهیدان یاد کنید و برای امام حسین‌(علیه السلام) و خانواده‌اش گریه کنید؛ که امام صادق‌(علیه السلام) می‌فرماید: هر کس بر امام حسین و واقعه کربلا گریه کند، بهشت بر او واجب می‌شود، و اگر چه نبودیم در کربلا تا او را یاری کنیم، به یاد آن روز زیارت عاشورا می‌خوانیم و گریه و ناله می‌کنیم».
شهید عزّت‌الّله رحمانی: «امروز دو جبهه وجود دارد: یکی، حسینی و دیگری، یزیدی و من راه حسین‌(علیه السلام) را انتخاب کرده‌ام. شما هم از فرصت استفاده کنید و به جبهه حسین(علیه السلام) بپیوندید در هر کربلایی، امام حسین‌(علیه السلام) وجود دارد و حسین زمان ما امام خمینی است. ای حسین! ما هر اندازه‌ای که مصیبت ببینیم، مشکلات ببینیم، به اندازه مصیبت تو نمی‌شود. یا ابا عبدالله! به یادمان می‌آید وقتی که عزیزان رزمنده به عملیات می‌روند با یاحسین یاحسین به سوی دشمن حمله می‌برند و ]هنگامی‌که[ در خون خود غوطه‌ور می‌شوند، حسین حسین می‌گویند. مصیبت تو را فراموش نمی‌کنیم».
شهید سید علی راشدی: «زمانی در میان مکتب‌های مختلف سرگردان بودم، اما قلبی در سینه داشتم سرشار از محبت به علی‌(علیه السلام) و خاندان او و عشقی داشتم به حسین‌(علیه السلام) و عاشورای او که سفینه نجاتی بود برای نجاتم از میان افکار به هم ریخته»
شهید حمید کریمی: «ای امام حسین! اگر چه در کربلا نبوده‌ام تا به ندای «هل من ناصر ینصرنی»ات، جواب بدهم، ولی ببین که به ندای حق طلبانه فرزندت خمینی، لبیک گفته و در کربلای خوزستان جان فشانی می‌کنم»
شهید محمد رستگاری:«اینک ما می‌گوییم حسین جان! اگر در فضای داغ و خونین، کسی به فریادت نرسید و ندای تو را لبیک نگفت، ما پیروانت در فضای گرم و خونین ایران زمین، دست مردانگی مشت کرده، به ندای غریبی و تنهایی‌ات لبیک می‌گوییم»
شهید زین العابدین عابدنیا :«ای حسین! اکنون شهیدان بر ما شاهدند و تو ای سید شهیدان! قافله سالار این کاروان هستی. راه عشق نما و به این کاروان متصل فرما! ای بزرگ آموزگار شهادت! و ای سوخته شعله‌های سرکش عشق! به تو اقتدا کردم. تو شاهد باش که هم چون یاران تو به یاری‌ات برخاستم و ندای با صلابت «هل من ناصر ینصرنی» تو را لبیک گفتم.»
شهید عبدالحسین رضایی: «ما وارثان خون حسین‌(علیه السلام) هستیم و ما را در مبارزه کردن با کفار، هیچ ترس و واهمه‌ای نیست».
شهید سیف‌اللّه روستازاده: «باید کلمه عشق را در صحنه عاشورا یافت. چگونگی پیوستن و برگشتن عاشق به حضور معشوق. عشقی که دل را روانه باری تعالی کرده و فکر دنیوی را سلب می‌کند. حسین‌(علیه السلام)، این عاشق بزرگ و مظهر عشق، چگونگی این امر را به ما ره‌روان حق آموخته است.»
شهید محمد دوست محمدی:«حسین جان! ای معنی انسانیت در زمین و زمان! ای که به ما درس دادی؛ درس خوب زیستن و خوب مردن. ای نور! ای روشنی! ای چراغ فروزان بر مناره تاریخ در همه عصرها و همه نسل‌ها! امت تو و شاگردان مکتب تو از نزدیک به تو لبیک می‌گویند. مگر نه این است که تو با حرکت کمالی خود، درس انسان بودن و انسان زیستن و انسان مُردن آموختی؟»
شهید محمد رضا پور قدیری: «برادران! بدانید که زندگی و شهادت پرافتخار امام حسین‌(علیه السلام) سر مشقی بود برای تمام جهانیان و نیک اندیشان و ما می‌کوشیم تا حیات و مرگ خویش را بر اساس ایده آن حضرت قرار دهیم».
شهید سلیمان عبدی:«درود بر عاشقان زیارت کربلای تو یا حسین، که عاشقانه در راه تو جان می‌سپارند و به عشق این‌که بر خاک زیر پایت بوسه زنند، جان خود را برای زیارت تو و معبودشان هدیه می‌کنند».
شهید علی رضا زارع: «من رفتم به آن راهی که برای رسیدن به آن، مشقّات زیادی کشیدم. من رفتم به آن راهی که آرزویش را داشتم. من می‌روم که دنباله‌رو خط سرخ ابا عبداللّه الحسین‌(علیه السلام) باشم»
شهید مجتبی طیرانی:«یا حسین! یا حسین! یا حسین! آن قدر فریاد «هل من ناصر ینصرنی»ات نافذ بود و آن‌چنان تنهایی‌ات در آن تفتیده دشت برهوت، دلمان را به آتش کشید که اکنون در لبیک به تو ای وارث سولان! همه سختی‌ها را با لذت ایثار بر دوش خواهیم کشید».
شهید سعید زینال زاده: «خدایا! در روز رستاخیز، هر کس در پشت سر امام خویش محشور می‌گردد؛ خدایا! مرا به دنبال امام خمینی کبیر و به دنبال جدش حسین‌(علیه السلام) محشور فرما و از شفاعت پیامبر(ص) و حسین‌(علیه السلام) و امام خمینی بی‌نصیب مگردان».
شهید مهدی آقا عباسی: «ما از امام حسین‌(علیه السلام) بالاتر نیستیم که هستی خود را در راه خدا و دین فدا کرد. ما باید پیروان حسین بن علی‌(علیه السلام) باشیم؛ او که با خون خود اسلام را زنده کرد».
شهید محمد رضا خانزادی:«ما در اسلام، روزی تاریخی‌تر از عاشورا نداریم، به خاطر این‌که عاشورا سرمنشأ پیروزی‌های اسلام بود. ما که در این زمان زندگی می‌کنیم، باید بدانیم که عاشورا را باید از یادهایمان نبریم. آیا چگونه می‌شود از یاد برد روزی که امام حسین(علیه السلام) و تمام یارانش به شهادت رسیدند.»
شهید مسعود رستگار: «هر زمان خواستی گریه کنی، بر امام حسین‌(علیه السلام) و فرزندان و اصحابش گریه کن، که این عزیزان خدا که بهتر و باوفاتر از آنان خلق نشده، چگونه غریبانه تحت عنوان خارجی کشته شدند و بدن‌های پاکشان سه روز و دو شب بر روی زمین گرم کربلا ماند.»
شهید علی اکبر آذری نظر: «اگر می‌خواهید در مقام و عظمت شما خللی وارد نشود، هیچ گاه زبان به شکایت نگشایید و آن‌چه را که از قدر و منزلت الهی شما می‌کاهد، بر زبان نیاورید. همیشه سعی کنید سخنان حسین بن علی‌(علیه السلام) را در نظر داشته و برای خود الگو قرار دهید.»
شهید حسین نافله‌زاده: «باید این را دانست که من این راه حسینی، راه اللّه و شهید شدن را خودم آگاهانه و با بینش اسلامی انتخاب کرده‌ام و هیچ زور و اجباری در این راه نیست، بلکه یک انتخاب آگاهانه است که شخص، خود، انتخاب می‌کند و من این راه را که همان راه حسین‌(علیه السلام) و یارانش می‌باشد، خودم انتخاب کرده‌ام. می‌دانم سعادت دنیا و آخرت در همین راه است».
شهید بهروز ابوحمزه: «به میدان آزمایشی می‌روی که در یک طرف کفر است با تمام امکانات و در طرف دیگر، جوانان سلحشور و با ایمان که برای حق مبارزه می‌کنند، برای هدفشان و مکتبشان. وقتی این چنین می‌اندیشی خود را در کنار همه آن‌ها و جزو یارانشان احساس می‌کنی، گویی در کنار اسلام فریاد «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنصُرُنی»اش را پاسخ گفته‌ای و دیگر برایت مرگ مفهومی ندارد. چه زیبا و با شکوه است این گونه بودن، این گونه زیستن و این گونه مردن».
شهید مهدی آقا عباسی: «ما از امام حسین(علیه السلام) بالاتر نیستیم که هستی خود را در راه خدا و دین فدا کرد. ما باید پیروان حسین بن علی‌(علیه السلام)، باشیم؛ او که با خون، اسلام را زنده کرد».
شهید محمد مصطفی درخشان راد:  «لحظه وصل، لحظه شورانگیزی است، لحظه نشاط آوری است. آری! لحظه وصل، لحظه‌ای است که دل و جان آدمی به نور حق، روشن و از دیدن جمال حق، جان می‌گیرد و چه لذتی بالاتر از این‌که انسان دل و جانش به جلوه‌های حق روشن شود. برای من کمال افتخار است که جان فدای این‌چنین راهی کنم. راهی که حسین بن علی‌(علیه السلام)، امام عاشقان، فدای آن شده است».
شهید مجتبی زکریا پور: « [پدرم] اگر به زیارت رفتید، به امام حسین‌(علیه السلام) بگویید که من هم جوانی داشتم و آرزویش این بود که در زمان شما و در رکاب شما باشد، ولی امروز این سعادت را پیدا کرده و به یاری شما آمده».
شهید سید مرتضی آوینی: «عقل می‌گوید: بمان و عشق می‌گوید: برو، و این هر دو، عقل و عشق را خداوند آفریده است، تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود. اگر چه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نَبُرد، عشق را در راهی که می‌رود تصدیق خواهد کرد. آن‌جا دیگر میان عشق و عقل هیچ فاصله‌ای نیست… یاران! این قافله عشق است و این راه که به سرزمین «طفّ» در کرانه «فرات» می‌رسد، راه تاریخ است و هر بامداد، این بانگ از آسمان می‌رسد که الرَّحیل! الرَّحیل! از رحمت خدا به دور است هر که این باب شیدایی را بر مشتاقان لقای خویش ببندد. این دعوت آسمانی، فیضانی است که علی الدوام، زمینیان را به سوی آسمان می‌کشد. بدان که سینه تو نیز آسمان لایتناهی است، با قلبی که در آن چشمه خورشید می‌جوشد و گوش کن که چه خوش ترنمی‌ دارد: «حسین حسین حسین حسین!»… یاران! شتاب کنید که زمین نه جای ماندن است که گذرگاه است. گذر از نفس به سوی رضوان حق. هیچ شنیده‌ای که کسی در گذرگاه، رحل اقامت بیفکند و مرگ نیز در این‌جا چنان با تو نزدیک است، که در کربلا … اگر دهر بخواهد با کسی وفا کند و او را از مرگ معاف دارد، حسین‌(علیه السلام) که از من و تو شایسته‌تر است. الرَّحیل! الرَّحیل! یاران شتاب کنید.
بسیجی عاشق کربلاست و کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نام‌ها. نه! کربلا، حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین‌(علیه السلام) راهی به سوی حقیقت نیست… ما سرگردان‌های مدار نفس را چه می‌رسد که از ستارگان کهکشان حسین (علیه السلام) سخن بگوییم؟ ما را چه می‌رسد که از ساکنان حریم قدس و شاهدان محفل قدس سخن بگوییم.
حسین‌(علیه السلام)، سر سلسله شیداییان عشق است و شیدایی را که به هر کسی نمی‌بخشند. شیدایی حق، پاداش از خود گذشتگی است. شهدا، کلیدداران کعبه شیدایی هستند و کعبه شیدایی، کربلاست… آن‌که با پای اختیار، قدم در طریق کربلا نهاده است، می‌داند که خون، حرم سیدالشهداست و این نه رازی است که بر اغیار فاش شود.
اکنون امام در برابر تاریخ ایستاده است و به صفوف لشکریان دشمن که هم‌چون سیل مواج شب تا افق گسترده است، می‌نگرد. به عمر سعد در حلقه «صنادید» کوفه چه باید گفت؟ وا اسفاه! که کلام را از حقیقت جز اندکی نصیب نیست و از آن برتر، سیمرغِ بلند پرواز دل را بگو که اسیر این قفس تنگ و بال‌های شکسته است».
منبع: ماهنامه دیدارآشنا