عالمی شخصی را دید که مشغول نماز خواندن است. آن شخص نمازش را سریع و بدون رعایت اصول قرائت و آرامش بدن در حرکات واجب نماز می خواند. پس از این که نمازش را تمام کرد، عالم به او گفت : ببخشید، این طور که شما نماز خواندی، درست نیست و او را نصیحت کرد. شخص در مقام اعتراض بر آمد و گفت : مگر من چگونه نماز خواندم، نماز من چه ایرادی داشت؟ نماز من درست بود.
عالم از روی دل سوزی و برای این که ایرادات او را به او نشان دهد تا در صدد اصلاح بر آید، به شخص گفت : دو رکعت نماز بخوان. آن شخص دو رکعت نماز خواند.
عالم به او گفت : نه، درست نماز نخواندی و آن طور که باید می خواندی، نخواندی و نمازت این اشکالات را داشت.
آن شخص به عالم گفت : شما خودت دو رکعت نماز بخوان ببینم چگونه نماز می خوانی ؟
عالم شروع کرد به نماز خواندن. بعد از این که نمازش را با توجّه و رعایت اصول قرائت و انجام صحیح واجبات و مستحبّات به پایان رساند، آن شخص به عالم گفت : نه، اون جور که باید، نماز نخواندی ؟ عالم با تعجّب گفت : چرا ؟ مگر چه اشکالی در نماز من بود ؟ آن شخص گفت : نه، اون جور که امام صادق علیه السّلام نماز می خواند، شما اون جور نماز نخواندی، مثل امام صادق علیه السّلام نماز نخواندی. عالم گفت : امام جعفر صادق علیه السّلام کجا و من کجا ؟ مرا با امام مقایسه می کنی ؟
بین من و امام خیلی تفاوت و فرق وجود دارد. مقام ایشان کجا و جایگاه من کجا ؟ آن شخص وقتی این حرف و به عبارتی اقرار را از عالم گرفت، گفت : به همان اندازه که بین تو و امام صادق علیه السّلام تفاوت وجود دارد، بین من و تو تفاوت وجود دارد. من، نمازی که می خوانم، به اندازه ی خود من است و فقط می خواهم به خدا بگویم خدایا به خاطر این همه نعمت هایی که به من داده ای تو را شکر می کنم و عصیان و گردن کشی نمی کنم و وظیفه ی بندگی ام را در حدّ توانم انجام می دهم.
