تهذیب نفس، شرط ادراک خدمت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف
حجّه السلام و المسلمین قدس، یکی از شاگردان آیت الله بهجت رحمه الله می گوید :
« روزی آقا فرمودند : در تهران استاد روحانی ای بود که لُمعَتین را تدریس می کرد، مطّلع شد که گاهی از یکی از طلاّب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العادّه دیده و شنیده می شود.
روزی چاقوی استاد ( در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند ) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصوّر آن که بچه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچّه ها و خانواده عصبانی می شود، مدّتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود. و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.
روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:
« آقا، چاقوی تان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچّه ها چه گناهی دارند. » آقا یادش می آید و تعجّب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطّلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید : بعد از درس با شما کاری دارم. چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلّم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمانعجّل الله تعالی فرجه الشّریف مشرّف می شوید؟
استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرّف خود خدمت آقا را به او بگوید. استاد می گوید : عزیزم، این بار وقتی مشرّف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید : اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرّف به حقیر بدهند.

مدّتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس این که نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدّت، صبر آقا تمام می شود و روزی به وی می گوید : آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟ می بیند که وی ( به اصطلاح ) این پا و آن پا می کند. آقا می گوید : عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی ( و ما علی الرّسول إلاّ البلاغ المبین )
آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود : لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم. »