امام موسی کاظم علیه‌السلام فرمودند: لقمان پیوسته به پسرش می‌گفت: پسرم! دنیا دریاست و در آن، گروه‌هاى بسیارى غرق شده‌اند پس باید کشتىِ تو در آن، پروا کردن از خداى تعالى، و پُل تو ایمان به خدا، و بادبان کشتى‌ات توکّل باشد، تا ـ پسرم! ـ شاید نجات پیدا کنى؛ هر چند من گمان ندارم که نجات یابنده باشى .
پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شده‌اند نمى‌ترسند، در حالى که هر روز، از [عمر] آنان کاسته مى‌شود ؟! و چگونه کسى که اجلِ پایان پذیرى دارد، براى آنچه وعده داده شده، مهیّا نمى‌گردد؟!
پسرم! از دنیا به اندازه نیاز برگیر و چنان در آن وارد نشو که به آخرتت زیان رسانَد، و آن را چنان رها نکن که سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگیر که شهوتت را قطع کند و روزه‌اى نگیر که از نماز، بازت دارد؛ چرا که نماز، نزد خدا، از روزه بزرگتر است.
