امام علی(ع) می‌فرمایند: “من احد منان الغضب لله قوی علی قتل اسداء الباطل” آن کس که برای خدا به خشم و خروش می‌آید، سرانجام بر دشمنان باطل گرای خویش فائق آید.
خشم و غضب از غرایض نهفته در وجود آدمی است که در صورت استفاده صحیح می‌تواند حسن اجرای تعهدات و وظایف آدمی را تضمین نموده و او را در رسیدن به کمالاتی که لیاقت آن را دارد یاری رساند.
اگر چنین انگیزه‌ای جنبه الهی به خود گرفت، یعنی انسان خداباورانه غضبناک شد، خواهد توانست در قلمرو مسوولیت خویش موفق شده، عوامل و موانع رکود معنوی را از پیش رو بر دارد.
به همان اندازه که خشم و غضب در کفر نفسانی آن خطرناک است که گویا “شعله‌ای از شعله‌های شیطانی” یا “نوعی از جنوب و دیوانگی ” بوده، در بعد الهی آن ارزشمند و مقدس است.
آن چنان که امام علی(ع) خشم ابوذر را نسبت به حاکمان غاصب ستوده و به عنوان عامل نیرومندی در ستیز با باطل و علیه بر باطل مداران مورد توجه قرار می‌دهد.
در منطق قرآن کریم، پیامبر (ص) و یاران به “اشداء علی الکفار” ستایش شد از آن جهت که نسبت به کافران و حق ستیزان، سخت‌گیر و به شدت رفتار می‌کردند.
بنابراین لازمه ایمان، تیزی تیغ غضب در مقابل باطل و باطل‌مداران است تا زمینه غلبه حق و پیروزی حق‌مداران فراهم آید.
