آورده اند که روزی عقبه بن عامر از پیامبر اسلام پرسید یا رسول الله نجات آدمی در چیست؟ پیامبر فرمود مالک زبان خویش باش! از امام باقر روایت است که زبان کلید همه خوبی ها و بدی ها است شایسته است که انسان مومن زبانش را مهر کند! چنان که صندوقچه طلا و نقره خویش را مهر و موم می کند زیرا رسول خدا فرموده: خدا بیامرزد آن مومنی را که زبانش را از هر شری نگه دارد که این کار برای آدمی، صدقه ای است که به خود می دهد.
از امام سجاد درباره سخن و سکوت پرسیدند که کدامیک بر دیگری برتر است. امام فرمود: برای هر یک از این دو آفت هایی است که مردم از آفت سخن گفتن مصون باشند برتر از سکوت است.
پرسیدند: علت چیست؟
فرمود: برای این که خداوند هیچ یک از پیامبرانش را به سکوت و خاموشی مبعوث نفرموده بلکه آنان مامور بودند با مردم سخن گویند و با گفتار خود آنان را به راه اصلاح و درستکاری در آورند همچنین، هیچ کس با سکوت و خاموشی سزاوار بهشت نمی گردد و هیچ کس با سکوت از عذاب دوزخ نمی ماند بهشت و محفوظ ماندن از عذاب، ثمره گفتار است من هرگز ماه را همسان خورشید نمی دانم شما حتی برای بیان برتری سکوت، از گفتار سود می جویید هرگز برای برتری گفتار از سکوت سود نمی جویید.
آری زبان نیز می تواند وسیله پیشرفت و تکامل آدمی باشد و نیز می تواند مایه تباهی و نابودی او گردد انسان می تواند با نیروی زبان خویش خانواده هایی را متلاشی سازد و میان پدران و پسران مادران و دختران جدایی افکند و با خبر چینی و سعایت افراد بی گناه را کشتن دهد زبان می تواند جامعه ای را از مسیر خود منحرف سازد و موجبات سقوط و تباهی اش را فراهم آورد. از این رو آدمی همواره باید مراقب زبان خویش باشد و از سخنان زیانبار بپرهیزد و هرگز فراموش نکند که زبان می تواند صاحب خویش را بدبخت و سیه روز کند و به راه ناپاکی و فساد بکشاند و سرانجام به دوزخش اندازد