گفتند: در حرم سیدالشهدا علیه‌السلام شیخی را دیدند که نزد سید جلیلی۱ نشسته بود و او درباره ظهور امام زمان علیه‌السلام سخن می‌گفت. شیخ هم با ذهن خالی و بدون توجه گفت: بعضی منکر هستند. ایشان فرمود: بله به خدا قسم خواهد آمد و از آنها انتقام خواهد گرفت. شیخ گفت: آیا من ظهورش را درک می‌کنم؟ رگ‌های سید سرخ شد و فرمود: «إِنْ عَیشَک الله؛ اگر خدا عمرت دهد».
اینکه در زمان غیبت به خواندن دعای «أَللهُم عَرفْنی نَفْسَک…»۲ سفارش شده است، ظاهراً سرّی دارد. همچنین سفارش شده است که این دعا نیز خوانده شود: «یا الله یا رَحْمانُ یا رَحیمُ، یا مُقَلبَ الْقُلُوبِ، ثَبتْ قَلْبی عَلی دینِک؛ ای رحمت‌گستر، ای مهربان، ای زیر‌وروکننده دل‌ها، دلم را بر دینت استوار بدار».۳
در محضر بهجت، ج۱، ص ۱۲۴

۱.
مقصود، وجود مبارک امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف است، چنان‌که از ادامه ماجرا برمی‌آید.
۲.
مقصود خواندن دعای زیر است: «اللهُم، عَرفْنی نَفْسَک، فَإِنک إِنْ لَمْ تُعَرفْنی نَفْسَک لَمْ أَعْرِفْ نَبِیک. أَللهُم، عَرفْنی رَسوُلَک، فَإِنک إِنْ لَمْ تُعَرفْنی رَسوُلَک، لَمْ أَعْرِفْ حُجتَک. أَللهُم، عَرفْنی حُجتَک، فَإِنک إِنْ لَمْ تُعَرفْنی حُجتَک، ضَلَلْتُ عَنْ دینی»؛ ر.ک: اصول کافی، ج۱، ص۳۳۷؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۴۶؛ ج۹۲، ص۳۲۶.
۳.
بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۴۸؛ ج۹۲، ص۳۳۶؛ اعلام‌الوری، ص۴۳۲؛ کمال‌الدین، ج۲، ص۳۵۱.