نویسنده: محمد غفارنیا

براساس قوانین طبیعت، رشد جسمی و روحی انسان سیر خاصی دارد، ولی هیچ یک از آنها نمی‌تواند مانعی در مقابل اراده خداوند باشد. او می‌تواند این دوران را کوتاه‌تر کند؛ همان گونه که در مورد حضرت عیسی (علیه السلام) کرد، و آن حضرت در روزهای نخستین تولد، سخن گفت. به حضرت یحیی نیز در کودکی فرمان نبوت و درایت را موهبت فرمود.
یکی از یاران امام جواد (علیه السلام) به نام علی بن اسباط می‌گوید: در زمان نوباوگی و کودکی امام به خدمت ایشان رسیدم. به قامت او خیره نگریستم، تا آن را به ذهن خود بسپارم و هنگامی که به مصر باز می‌گردم، چگونگی امر را به یاران خود باز گویم. درست در همان لحظه که چنین می‌اندیشیدم، آن حضرت نشست و گویی که تمام اندیشه مرا می‌دانست، رو به سوی من کرد وفرمود: «ای علی بن اسباط»، خداوند همان کاری که در مساله امامت کرده، در نبوت هم کرده است. گاه می‌فرماید: « (وآتَیْنـاهُ الْحُکْمَ صَبِیَّاً) (1): ما به یحیی فرمان نبوت و عقل و درایت را در کودکی دادیم. »، و گاه درباره انسان‌ها می‌گوید: (حتی اذا بلغ اشده و بلغ اربعین سنه… ): هنگامی که انسان به بلوغ عقلی رسید و چهل ساله شد. (2) بنابراین همان گونه که ممکن است خداوند حکمت را به انسانی در کودکی بدهد، همچنین می‌تواند آن را در چهل سالگی بدهد. (3)
معمر می‌گوید: حضرت علی بن موسی رضا (علیه السلام) فرمود:
جمعی از کودکان در کودکی یحیی به سراغش آمدند و گفتند: اذهب بنا نلعب: با ما بیا تا بازی کنیم. او در جواب فرمود: ما للعب خلقنا: ما برای بازی کردن آفریده نشده‌ایم. اینجاست که خداوند درباره او فرمود: «وآتَیْنـاهُ الْحُکْمَ صَبِیَّاً». (4)

پی‌نوشت‌ها:

1-مریم/12.
2-احقاف/15.
3-نورالثقلین. ج3. ص325.
4-نورالثقلین: ج3. ص325.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول