شعبی (یکی از علمای مشهور عصر امام سجّاد علیه السّلام) می گوید: من نوجوان بودم در میدان رحبه کوفه عبور می کردم ناگهان امام علی (ع) را در کنار دو کیسه طلا و نقره دیدم که ایستاده و مردم را با تازیانه ای که در دست داشت از آن می کرد. سپس همه آن طا و نقره را بین مردم تقسیم کرد، که هیچ پول باقی نماند و چیزی از آن به خانه خود بر نگردانید. من به نزد پدرم باز گشتم ، گفتم : من امروز بهترین مردم یا احمقترین مردم را دیدم . پدرم گفت : او چه کسی بود؟ گفتم : امیرمؤمنان علی (ع) را با این وضع دیدم (قصّه را نقل کرد). پدر گریه کرد و گفت : یا بنی بل رایت خیر الناس : پسرم ! بلکه بهترین انسانها را دیده ای ! که بیت المال را بطور مساوی تقسیم می کند و حتی نصیب خود را به مردم می دهد.
داستان دوستان / محمد محمدی اشتهاردی
