نویسنده: سیده فاطمه موسوی

لقب های او

صاحب السیف

شاید شما هم به گوشتان خورده باشد؛ وقتی می خواهند مردم را از آمدن امام مهدی(ع) بترسانند، می گویند: او که بیاید، همه را گردن می زند، همه را از دم تیغ می گذراند؛ مگر نشنیده اید که به او می گویند صاحب السیف؟!
درست است؛ صاحب السیف یکی از لقب های حضرت است که به معنی صاحب شمشیر است و در بعضی از روایت های معصومین(ع) به آن اشاره شده است. بعضی فکر می کنند که قرار است ایشان با شمشیر ظهور کند و می گویند در عصر بمب اتم و هزار جور سلاح مخرب هسته ای و غیر هسته ای دیگر، حضرت چه طور می خواهد با شمشیر بجنگد؟
«سیف» در این جا به معنی ابزار غلبه و قدرت است و مقصود از خروج با شمشیر، مأموریت به جهاد و استفاده از اسلحه است؛ بنابراین قیام با شمشیر، کنایه از قیام با اسلحه و جهاد است؛ می توان گفت که تعیین نوع مأموریت آن حضرت است و این که حضرت مأمور به صلح و آشتی با کفار و دشمنان خدا نیست.
آن حضرت و اصحابش با هر اسلحه ای که لازم باشد، با دشمنان جهاد می کنند و از هر نوع اسلحه ای که در زمان ظهور حضرت متداول باشد، و به استفاده اش احتیاج داشته باشند، استفاده می کنند.
البته این را هم باید از قول امام باقر(ع) بگوییم که فرمود«… همهی ما صالب شمشیر و وارث شمشیریم(شمشیر پیغمبر به ما به ارث رسیده و همراه ما است).» این ارثی است که از پیامبر(ص) به هر کدام از امامان ما رسیده است و حالا در دست امام زمان ما است؛ اما دلیل آن نیست که حضرت مهدی(ع) در زمان ظهور فقط با این سلاح می جنگد و سلاح های دیگر را به کار نمی برد. در ضمن همان طور که گفتیم، قرار است که امام(ع) رودر روی دشمنان خدا بایستد، نه دوستانش؛ پس سعی کنید تحت تأثیر این سم پاشی های مغرضانه و بی اساس قرار نگیرید.

صاحب الغیبه

در برخی از روایت ها از این لقب، برای معرفی حضرت مهدی(ع) و اثبات غیبت برای ایشان استفاده شده است. امام رضا(ع) فرمود:«… و هو صاحب الغیبه قبل خروجه»؛ «و او است صاحب غیبت قبل از ظهورش…» هم چنین از امام حسین(ع) نقل شده است:«قائم هذه الام هو التاسع من ولدی و هو صاحب الغیبه…»؛ «قائم این امت، نهمین فرزندان من است و او صاحب غیبت است…»
البته احتمال دارد منظور از این ترکیب، لقب نباشد؛ بلکه منظور، ترجمه ی آن باشد؛ یعنی، کسی که دارای غیبت است. احتمال دیگر این که لقب هم مثل بعضی از لقب های دیگر که برای امام به کار رفته، برای تقیه استفاده شده است. دلیلش هم به خاطر جو خفقان آن زمان و ترس از دشمنان حضرت بوده است.

باب الله

یکی از لقب های حضرت مهدی(ع) است. اگر زیارت آل یاسین را خوانده باشید، حتماً به این عبارت برخورده اید:«السلام علیک یا باب الله و دیان دینه». در دعای ندبه هم می خوانیم:«این باب الله الذی منه یؤتی»؛«کجاست آن باب اللهی که از آن وارد شوند؟»
امام صادق(ع) می فرماید:«جانشینان پیامبر، همان ابواب خدایند؛ درهایی که از طریق آن ها می توان به حق رسید. اگر آن ها بودند، خداوند شناخته نمی شد.»
امام باقر(ع) هم فرمود:«نحن حجه الله و باب الله»

حالا باب الله یعنی چه؟

یعنی همان گونه که در،‌ وسیله ی ارتباط است و هر کسی بخواهد وارد خانه ای شود، باید از در وارد گردد، امامان ما هم باب هستند و هر کس می خواهد به خدا برسد، باید از طریق این خاندان قدم بر دارد.
از آغاز عالم، همه ی پیامبران و اوصیای آن ها، باب الله بوده اند. در هر عصری و زمانی، خدا دری گشوده و بابی برای هدایت بندگانش باز کرده است. امروز هم در عالم هستی، خدا یک باب دارد و آن هم امام زمان(ع) است؛ هرکس می خواهد به آن جا که باید برسد، باید از این در وارد شود. هرچند، عصر غیبت است؛ اما درهای رسیدن به خدا باز است.

پی نوشت ها :

1-نگاه کنید به:پاسخ به ده پرسش پیرامون امامت، خصائص و اوصاف حضرت مهدی ارواحنا فداه، آیت الله صافی گلپایگانی، مرکز نشر و آفرینش های هنری مسجد مقدس جمکران، ص24.
2-کافی، ج1، ص536، ج1، به نقل از فرهنگ نامه ی مهدویت، خدامراد سلیمیان.
3-کمال الدین و تمام النعمه، ج2،ص42،ح5.
4-همان، ج1،ص317.
5-نگاه کنید به:فرهنگ نامه ی مهدویت.
6-تفسیر برهان، ج 1 ص 84.
7-همان.
8-نشریه ی موعود، شماره ی 17،ص84.

منبع: نشریه انتظار نوجوان، شماره 74.