امام جعفر صادق (ع) با 65 سال سن بیشترین طول عمر را در میان امامان ما داشته است. ایشان در سال 83 هجری قمری در مدینه متولد شد و در 25 شوال سال 148 هجری قمری در مدینه و به دست منصور دوانیقی، دومین خلیفه عباسی مسموم گردید. امام جعفر صادق (ع) یکی از چهار امام شیعیان است که در قبرستان بقیع به خاک سپرده شده است.

آغاز امامت امام صادق (ع) در سن 31 سالگی و مصادف با زمان بود که پایه‏ های حکومت بنی‏امیه متزلزل و حکومت نوپای بنی عباس قدرت را در دست گرفته بود. این بهترین فرصت را برای این امام بزرگوار به وجود آورد تا بتواند به بهترین نحو فعالیت‏های فرهنگی و مذهبی خود را گسترش دهد؛ به طوری که بیشترین احادیث شیعه از امام صادق (ع) نقل شده است. این تاثیر به حدی زیاد بوده است که مذهب تشیع به نام مذهب جعفری نیز شناخته می‏شود و فقه شیعه نیز مبتنی بر روایات به جای مانده از این امام می‏باشد. امام هفتم شیعیان بیش از 4000 شاگرد داشته است که از آن جمله می‏توان به ابوحمزه ثمالی و جابر ابن حیان اشاره نمود. بعد از شهادت امام صادق (ع) عده‏ای از مسلمانان اعتقاد به امامت اسماعیل، فرزند ارشد ایشان داشتند و فرقه اسماعیلیه را به وجود آوردند و عده‏ای نیز به امامت سومین فرزند ایشان، موسی کاظم (ع) معتقد بودند و شیعه جعفری یا دوازده امامی را تشکیل دادند. جالب است بدانید که فصل اول کتاب تذکره‏الاولیا اثر عطار نیشابوری به شرح حال امام صادق (ع) اختصاص دارد. عطار در بخشی از این فصل می‏گوید: «اگر تنها صفت او گویم، به زبان و عبارت من راست نیاید که در جمله علوم و اشارات و عبارات بی‏تکلف به کمال بود و قدوه (مقتدای) جمله مشایخ بود و اعتماد همه بر وی بود و مقتدای مطلق بود. هم الهیان را شیخ بود و هم محمدیان را امام و هم اهل ذوق را پیشرو و هم اهل عشق را پیشوا. هم عباد را مقلد، هم زهاد را مکرم. هم صاحب تصنیف حقایق، هم در لطایف تفسیر و اسرار بی‏نظیر بود.»

منبع: سایت ستاره