یک سال امام حسن مجتبى علیه السلام با پاى پیاده به سوى مکه حرکت کرد. در بین راه پاهاى مبارکش ورم نمود. یکى از همراهان گفت: مقدارى از راه را سوار شوید تا این ورم خوب شود. حضرت فرمود: هرگز سوار نمى‏ شوم، ولى وقتى به اولین منزل رسیدیم، شخص سیاه پوستى را که روغنى به‏ همراه دارد مى‏بینى. آن روغن را از او خریدارى کن تا ورم پایم را با آن معالجه کنم. او گفت: ما در پیش روى خود محلى را که چنین روغنى در آن جا به فروش برسد سراغ نداریم!؟ حضرت فرمود: همان است که گفتم.

مقدارى که راه را رفتند شخص سیاهى پیدا شد، امام به آن همراه گفت:
آن که مى‏ گفتم، آن جاست، برو و روغن را بخر و پول آن را پرداخت کن. او رفت تا روغن را بخرد.
شخص سیاه پوست پرسید: این روغن را براى چه کسى مى‏ خواهى؟ گفت: براى امام حسن بن على علیه السلام. سیاه پوست گفت:مرا نزد او ببر، وقتى نزد امام آمد، گفت: فداى شما شوم، من نمى ‏دانستم که شما به این روغن احتیاج دارید، پولى هم بابت آن از شما نمى‏ گیرم و خود من هم غلام شما هستم. فقط از شما تقاضا دارم، دعا کنید خدا فرزند سالمى که دوست دار شما اهل بیت باشد به من مرحمت کند.
حضرت فرمود: به خانه‏ ات باز گرد که خدا فرزند سالمى که شیعه و پیرو ما خواهد بود، به تو عنایت مى‏فرماید. «1»

(1). محجه البیضاء، ج 4، ص 220؛ شنیدنیهاى تاریخ، ص 139 و 140
منبع: داستان ها و حکایت‏هاى حج، رحیم کارگر، نشر مشعر – تهران، چاپ: پانزدهم، 1386،ص16-17.