نویسنده: آیت الله استادی ( امام جمعه قم)

یکی از مصیبت هایی که بیشتر مردم گرفتار آن هستند غفلت و غافل بودن است.
غفلت از این که بنده خدا هستند. غفلت از این که عالم محضر خداست و کوچک و بزرگ کارهای بندگان را می بیند. غفلت از این که انسان به دنیا آمده تا به کمال برسد و در مسیر عبودیت قرار گیرد.
غفلت از این که هر مقدار از سرمایه عمر را بدون بازدهی معنوی از دست بدهد زیان کرده و به خود جفا نموده است. غفلت از این که اعمال او خدمت اولیای خدا یعنی اهل بیت (س) عرضه می شود و اگر در اعمالش گناه و یا گناهانی باشد باعث ناراحتی آنها می شود.
غفلت از این که دنیا و همه مظاهر آن فانی است و آن چه باقی می ماند اعمالی است که صحیح و با اخلاص انجام شود.
مقصود این است که غفلت و غافل بودن، انسان را از خدا و اولیای خدا و معنویات دور می کند. در دعای ماه رجب می خوانیم: لا تجعلنی من الغافلین المبعدین؛ بارالها مرا از غافلانی که از تو دور می شوند قرار مده، چه بلایی بالاتر از دوری از خدا. در برابر غفلت، یاد خدا بودن است و همه خیرات در یاد خدا بودن است. اگر نماز واجب و مطلوب و محبوب شده، چون از مصادیق یاد خداست و اقم الصلوه لذکری شاهد آن است و مهم ترین هدف از همه عبادات و دعاها همانا یاد خدا بودن است.
اگر شاعر می گوید: خوشا آنان که دایم در نمازند، مقصود همین است که همواره یاد خدا هستند و به وظایف خود عمل می کنند. در روایتی آمده است که «از کارهای بسیار با ارزش و در عین حال سخت، یاد خدا بودن است و مقصود از یاد خدا بودن فقط این نیست که با زبان ذکر خدا گفته شود، بلکه مقصود این است که هنگامی که گناهی پیش می آید یاد خدا باشد و از آن گناه دوری کند.»
اکنون که روشن شد غفلت چه بلای بزرگ و یاد خدا بودن چه نعمت بزرگی است، خدای منان برای برطرف شدن غفلت بندگان راه هایی پیش پای آن ها گذارده است، یکی از این راه ها که می تواند تاثیر فراوانی در برطرف شدن غفلت داشته باشد، «اعتکاف» است. در اعتکاف مکان خانه خداست و معتکف سه روز یا بیشتر روزه است و در این چند روز از زندگی روزمره خود بریده و متوجه به باری تعالی و مشغول عبادت است.
چون چند روز ادامه دارد مانند روزه ماه رمضان و حج خانه خدا که آنها هم مدتی دارد می تواند بهتر و بیشتر انسان را به خود بیاورد و تحولی در طرز زندگی او از حیث معنویات ایجاد کند. مجموع این ویژگی ها باعث شده که اعتکاف از بسیاری از عبادات برتری داشته باشد و حتما این عبادت ویژه در هر کسی به اندازه توجه و حضور قلب و اخلاص او اثر می گذارد. توصیه علمای بزرگ این است که پس از تمام شدن ایام اعتکاف انسان همه هم خود را مصروف این کند که آن حالی که به دست آورده از دست ندهد و بلکه در زندگی خود همان حالت توجه و ذکر خدا را حفظ کند. که اگر انسان نتیجه رحمت خود در اعتکاف را حفظ کند، مشمول رحمت خاصه الهی شده است.
پس بکوشیم که در ایام اعتکاف و در خانه خدا بودن و روزه دار بودن و عبادت کردن خود را در محضر خدای تبارک و تعالی ببینیم تا غفلت گریبان گیر ما نشود که اعتکاف بی توجه مانند نماز بی حضور قلب است و سپس از خدا بخواهیم که آن چه از خیرات در ایام اعتکاف نصیب ما شده برای ما محفوظ بدارد که در غیر این صورت اعتکاف اثر مداوم نخواهد داشت.
از اعمال صالحه و کارهای خیر در ایام اعتکاف دعا برای دیگران و دعا برای مسلمان و دوستان اهل بیت (ع) و توسل به اولیای خدا و حضرت ولی عصر (عج) برای رفع گرفتاری های مسلمین و تعجیل در ظهور آن بزرگوار است.
«اللهم هب لنا رأفته و رحمته و دعائه و اجعلنا من اتباعه و انصاره؛ آمین، یا رب العالمین.»
منبع: مجله خیمه شماره 33-34