حضرت رسول اکرم (ص ) به حضرت زهرا سلام الله علیها ولادت حضرت سیدالشهدا (ع ) و بعد قضیه کربلا را تعریف نمود و شهادت آن حضرت را بازگو کرد چنانچه خداوند متعال در قرآن به آن اشاره فرمود: ((و وصینا الانسان بوالدیه حسنا حملته امه کرها و وضعته کرها)) یعنى ما به انسان وصیت کردیم که به پدر و مادرش نیکى کند، زیرا مادر، او را با کراهت وضع حمل کرد… در تفسیر دارد که او را با کراهت حمل مى نمود، حضرت زهرا (ع ) آن مولود حضرت حسین (ع ) بود که وقتى فهمید اینکه حمل مى کند به شهادت مى رسد.
بى بى دو عالم (ع ) خیلى ناراحت و مهموم و مغموم و گریان شدند.. (1)
دوست دارم در غم سالار مظلومان بگریم
بوسه باران سازم آن لعل لب عطشان بگریم
دوست دارم بر تن پاکى که شد بعد از شهادت
استخوانش خرد در زیر سم اسبان بگریم
دوست دارم بر لب خشکیده اى کاندر سر نى
پیش دشمن خواند با آواى خوش قرآن بگریم
دوست دارم کربلا بودم در آن روز مصیبت
تا براى غربتش با ناله و افغان بگریم
دوست دارم خیمه ماتم کنم بر پا بهر جا
تا بیاد خیمه سوزان او از جان بگریم
دوست دارم سر بزانوى غم و ماتم گذارم
تا قیامت در عزایت هم چنان یاران بگریم
دوست دارم نوحه خوان محفل اُنس تو باشم
یا پریشان چون فراز از ماتمت پنهان بگریم(2)

1- جلاء 2، 435

2- نغمه کربلا، 2، ص 92

منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام،تالیف علی میر خلف زاده