محمّد بن مسلم به نقل از دربان امام صادق علیه السلام به نام مفضّل بن عمر حکایت کند:
روزى دو نفر از دوستان و اصحاب آن حضرت مقدارى پول نقد و دیگر اجناس از خراسان به سوى مدینه مى آوردند؛ در بین راه، عبورشان به شهر رى افتاد.
در آنجا یکى دیگر از دوستانشان نیز کیسه اى پول تحویل آن ها داد تا خدمت امام صادق علیه السلام تحویل دهند؛ و مرتّب از آن کیسه محافظت و نگه دارى مى کردند، که مبادا مفقود شود.
همین که وارد مدینه منوّره شدند، قبل از آن که به حضور امام صادق علیه السلام شرفیاب شوند، به جستجوى اموال و اشیاء پرداختند، ناگاه با حالت تعجّب دیدند، که تمام آن ها موجود است؛ مگر کیسه امانى آن مردى که در بین راه براى حضرت فرستاده بود، هر چه تلاش کردند، آن کیسه را نیافتند.
یکى از آن دو نفر به دیگرى گفت: خدا به فریاد ما برسد، چه جوابى به حضرت بدهیم؟
دیگرى پاسخ داد: آن حضرت کریم و بزرگوار است، عذر ما را مى پذیرد، او مى داند که ما مقصّر نیستیم.
به هر حال اموال و پول ها را برداشتند و به محضر مبارک امام صادق علیه السلام شرفیاب شدند؛ و سپس آن اموال را به خدمت حضرتش تقدیم کردند.
حضرت پیش از آن که آن اموال را بررسى و محاسبه نماید که چیست و چقدر است، فرمود: کیسه آن مرد رازى (اهل شهر رى) کجا است ؟
آن ها جریان خود را تعریف کردند.
امام علیه السلام فرمود: اگر آن را ببینید، مى شناسید؟
گفتند: بلى، آن را مى شناسیم.
حضرت پیش خدمت خود را صدا زد و فرمود: آن کیسه را بیاور، همین که کیسه را آورد، گفتند: این همان کیسه است.
و در این لحظه امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: شبانگاه به مقدارى پول محتاج شدم، یکى از جنّیان را که از دوستان و شیعیان ما بود فرستادم تا کیسه را از بین اموال بردارد و بیاورد.(1)

1-بحارالا نوار: ج 47، ص 65، ح 5، به نقل از بصائرالدّرجات : ج 2، ب 18، ص 27.

منبع:

چهل داستان وچهل حدیث از امام جعفر صادق علیه السلام ، حجت الاسلام والمسلمین عبدالله صالحی