در کافى است که حسین ابن نعیم گفت حضرت صادق (علیه السلام) به من فرمود آیا برادران خود را دوست دارى. عرض کردم بلى. به فقراء و تنگدستانشان نفع مى رسانى؟ جواب دادم آرى . فرمود متوجه باش که لازم است ایشان را دوست بدارى . آیا آنها را به منزل خود دعوت مى کنى . گفتم هیچگاه غذا نمى خورم مگر اینکه دو یا سه نفر از برادرانم مهمان منند. فرمود فضیلت آنها بر تو بیشتر از فضیلت تو است بر آنها عرض ‍ کردم فدایت شوم من آنها را میهمانى مى کنم و در منزل خود از ایشان پذیرائى مى نمایم ، باز فضیلت آنها بیشتر است ؟!.
فرمود:آرى هنگامى که وارد منزل تو مى شوند با آمرزش تو و خانواده ات وارد مى شوند و در بیرون رفتن گناهان تو و خانواده ات را بیرون مى برند.(1)
هر که را بینى بگیتى روزى خود مى خورد
گر ز خوان تو است نانش یا ز خوان خویشتن
پس تو را منت ز مهمان داشت باید به هر آنک
مى خورد بر خوان احسان تو نان خویشتن (2)
رزق ما آید بپاى میهمان از خوان غیب
میزبان ماست هر که مى شود مهمان ما(3)
1- کلمه طیبه ، ص 245.
2- ابن یمین .
3- صائب تبریزى .
منبع: آگه شویم،حسن امیدوار،جلد هفتم.