گوجه سبز به میوه درختان مختلفی که متعلق به نژاد pruns از خانواده rose هستند، اطلاق می شود. بر پایه نوشته های قدیمی، نژاد این گیاه قدمت 2000 ساله دارد و چینی ها اولین کسانی بودند که به کشت آن اقدام کردند گفته می شود که این گیاه از طریق سوریه یا ایران به یونان برده شده است. از گوجه سبز به عنوان آلوچه سنگ، آلوچه آلنج و آلوی کوهی هم نام برده می شود. در بعضی از کتاب های پزشکی قدیم با اسامی نیسوق و نیشوق از گوجه سبز یاد شده است. درختان گوجه سبز در نواحی معتدل بهترین رشد را دارند و در آب و هوای ملایم به رنگ های ارغوانی، قرمز، نارنجی، زرد و سبز روشن در می آیند. آب و هوای سرد باعث ایجاد رنگ قهوه ای و ظاهر نامطلوب میوه گوجه سبز می شود.
ارزش غذایی 100 گرم گوجه سبز:
کربوهیدرات: 8/51 گرم، چربی: 2/84 گرم، پروتئین، 1/6 گرم، فیبر خام : 0/5 درصد.
با مصرف 100 گرم گوجه سبز، 5 درصد ویتامینA، دو درصد ویتامینB1، نه و یک دهم درصد ویتامین B2، هشت و دو دهم درصد نیاسین، 13 درصد ویتامین C، یک و نیم درصد کلسیم، 2/2 درصد فسفر، 5 درصد آهن و 3/6 درصد پتاسیم مورد نیاز روزانه تامین می شود. این میوه غنی از ویتامین C، ویتامین B، اسید مالیک ، اسید سیتریک، پکتین و سلولز است.
خواص درمانی:
Culpepes گیاه شناس معروف قرن 17، عقیده داشت مصرف گوجه سبز برای بهبود طعم دهان مفید است و پختن برگ های درخت گوجه سبز در سرکه می تواند در درمان کرم های حلقوی موثر باشد. از خواص دیگر این میوه ، خاصیت مسهلی آن است که به خوبی شناخته شده است.
همچنین اثرات منحصر به فرد آن، شامل کاهش فشار خون و چربی خون، حذف رسوبات از خون و تنظیم عملکرد معدی – روده ای است.
گوجه سبز باعث تعادل اسید و باز در جریان خون می شود، از این رو می تواند در درمان حالت اسیدی خون مفید باشد. این میوه اثرات قابل توجهی در جلوگیری از بیماری هایی مانند چربی خون بالا، پیری سلول و سرطان دارد.
اسید بنزوئیک، ترکیبی با خاصیت ضد میکروبی است که به طور طبیعی در گوجه سبز وجود دارد. همچنین بعضی از تحقیقات بیانگر خاصیت ضد قارچی و ضد باکتریایی این میوه هستند.
مطالعات نشان می دهند که این میوه می تواند در درمان تومورها موثر باشد. به علاوه مصرف آن به دلیل وجود اسید اسکوربیک، برای افراد مبتلا به نقرس توصیه می شود.
گوجه سبز چون حاوی پیش ساز ویتامین A است، برای درمان شب کوری نیز مفید می باشد. در بیماری های روماتیسم و تصلب شرایین هم خوردن گوجه سبز توصیه می شود. گوجه سبز مملو از ویتامین های B و C بوده و به همین جهت برای آرامش اعصاب مفید شناخته شده است. خشک شده آن نیز تا حدودی به درمان کم خونی کمک می کند.
جوشانده 30 -25 گرم برگ درخت گوجه سبز، کشنده انگل های معده است و این خاصیت در هسته گوجه سبز هم وجود دارد، البته باید توجه داشت که برگ گوجه سبز نفاخ و برای معده مضر است، مگر آنکه همراه با یک مسهل خورده شود (برای این کار سابقاً گلقند را تجویز می کردند.)
مصرف گوجه سبز آلوده سبب بروز مسمومیت های گوارشی می شود.
مسمومیت های غذایی ناشی از باکتری هایی مثل باسیلوس سرئوس و استافیلوکوک اورئوس نیز از جمله بیماری هایی هستند که در اثر مصرف گوجه سبز آلوده ایجاد می شوند. بسیاری از افراد معتقدند که این میوه سرد است و مصرف زیاد آن موجب بروز عوارضی از قبیل تهوع، اسهال، سردرد و دل درد می شود. در واقع گرد و غبار نشسته بر روی میوه ها حاوی بسیاری از میکروب هاست که سبب ایجاد عوارضی شبیه همان «سردی کردن» می شود (بر همین اساس در برخی از شهر های شمال کشورمان این میوه همراه با سبزی های کوهی که خاصیت گرم دارند، مصرف می شود).
همچنین مصرف زیاد آن حالتی از حساسیت موقت را در دهان و دندان های مصرف کننده ایجاد می کند.
از گوجه سبز می توان در انواع آش و خورش هایی مانند خورش گوجه سبز استفاده کرد. همچنین می توان از این میوه برای طعم دادن و ترش مزه کردن غذا ها به عنوان جایگزینی برای نمک استفاده کرد. قرار دادن چند عدد گوجه سبز در خورش هایی مثل خورش بادمجان و مرغ طعم دلنشین تری به این غذا ها می دهد.
منبع: نشریه دنیای تغذیه- ش96