قال مولانا الامام المهدی-عجل الله تعالی فرجه الشریف- :
(وَالْعاقِبَهُ بِجَمیلِ صُنْعِ اللّهِ سُبْحانَهُ تَکُونُ حَمیدَهً لَهُمْ مَا اجْتَنَبُوا الْمَنْهِیَّ عَنْهُ مِنَ الذُّنُوبِ)[1] با ساخت نیکوى خداوند، فرجام کار، مادامى که شیعیان از گناهان دورى گزینند، پسندیده و نیکو خواهد بود.
شرح
این حدیث، بخشى از نامه اى است که امام زمان(علیه السلام) براى شیخ مفید(رحمه الله)مرقوم داشته اند. حضرت(علیه السلام) به نکته اى مهم اشاره کرده اند که اگر شیعیان ما، عاقبت به خیرى را مى خواهند، سببش لطف و توجّه خاصّ خداوند است; پس باید از گناهانى که خداوند متعال از آن ها منع کرده است، اجتناب کنند; زیرا هر عملى، اثر مخصوص خود را دارد و نَفْس ما، مطابق کارها، سخنان و حتّى افکارى که داریم، ساخته مى شود. آن کس که از انجام دادن گناه باکى ندارد ـ حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ ـ بداند که حقیقت خود را تیره و تار کرده، شایستگى ورود به جایگاه نور و پاکى را ندارد. یک گناه، آتشى است که در خرمنى مى افتد. انسان سال ها تلاش مى کند و ثواب ها براى خویش فراهم مى آورد، ولى با یک گناه، حاصل عمرى را به هدر مى دهد; از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است.[1]. احتجاج، ج2، ص325 ; بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8 .
علی اصغر رضوانی – شرح چهل حدیث حضرت مهدی(عج)