و الّذین صبروا ابتغآء وجه ربّهم و أقاموا الصّلواه و أنفقوا ممّا رزقنهم سرّاً و علانیهً و یدرؤن بالحسنه السّیّئه أولئک لهم عقبی الدّار.
و آنها به خاطر ذات (پاک) پروردگارشان شکیبائی می‌کنند، و نماز را برپا می‌دارند، و از آنچه به آنها روزی داده‌ایم، در پنهان و آشکار انفاق می‌کنند، و با حسنات، سیئات را از میان می‌برند، پایان نیک سرای دیگر از آن آنهاست.«رعد ، 22»
ششمین برنامه‌ آنها این است که آنها نماز را برپا می‌دارند (و اقاموا الصلوه). گرچه اقامه‌ نماز یکی از مصادیق وفاء بعهد الله، و حتی مصداق زنده‌ای برای حفظ پیوندهای الهی و از یک نظر از مصادیق صبر و استقامت است ولی از آنجا که این مفاهیم کلی پاره‌ای از مصداقهای بسیار مهم دارد که در سرنوشت انسان فوق العاده مؤثر است در این جمله و جمله‌های بعد روی آنها انگشت گذاشته شده است.
چه چیز مهم‌تر از این که انسان هر صبح و شام رابطه و پیوند خود را با خدا تجدید کند، با او به راز و نیاز برخیزد و به یاد عظمت او و مسؤولیتهای خویش بیفتد و در پوتو این کار، گرد و غبار و زنگار گناه را از دل و جان بشوید و با پیوستن قطره‌ وجود خود به اقیانوس بی‌کران هستی حق مایه بگیرد آری نماز همه‌ این برکات آثار را دارد.[1] [1] . تفسیر نمونه، ج 10، ص 189