صبح و شام یاد خدا
و اذکر ربّک فی نفسک تضرّعاً و خیفهً و دون الجهر من القول بالغدوّ و الآصال و لا تکن من الغافلین.
پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف و آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان یاد کن و از غافلان مباش.«اعراف ، 205»
در این آیه به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ دستور می‌دهد (و البته یک حکم عمومی است اگر چه روی سخن در آن به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ شده همانند بسیاری دیگر از تعبیرات قرآن).
و اذکر ربک فی نفسک تضرعاً و خیفه
پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف یاد کن.
سپس اضافه می‌کند:
و دون الجهر من القول. و آهسته و آرام نام او را بر زبان بیاور
و این کار را همواره صبحگاهان و شامگاهان تکرار کن، بالغدو و الاصال.
(آصال) جمع (اصیل) به معنی نزدیک غروب و شامگاه است. و هرگز از غافلان و بیخبران از یاد خدا مباش. و لا تکن من الغافلین
یاد خدا در همه حال و در هر روز و در صبحگاهان و شامگاهان مایه بیداری دل‌ها و کنار رفتن ابرهای تاریک غفلت از دل آدمی است، یاد خدا همچون باران بهاری است که چون بر دل ببارد گل‌های بیداری، توجه، احساس مسؤولیت، روشن بینی و هر گونه عمل مثبت و سازنده‌ای را می‌رویاند.[1][1] . تفسیر نمونه،‌ ج 7، ص 69 ـ 73