عبادت، عامل نجات یونس
فلو لا انّه کان من المسبّحین للبث فی بطنه الی یوم یبعثون.
و اگر او از تسبیح کنندگان نبود تا روز قیامت در شکم ماهی می‌ماند. «صافات ، 143 ـ 144»
او در سایهِ‌ تسبیح پروردگار مشغول عفو خاصش شد. در این جا راه نجات مؤمنان را از غم و اندوه و گرفتاری و مشکلات همان راهی معرفی می‌کند که یونس ـ علیه السّلام ـ پیموده و آن اعتراف به خطا در پیشگاه حق، و تسبیح و تنزیه و توبه و بازگشت به سوی او است.[1] تسبیح یونس این بود که می‌گفت (لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین)
آیه دلالت دارد بر این که صرفاً تسبیح او باعث نجاتش شده و لازمه این گفتار آن است که یونس گرفتار شکم ماهی نشده باشد مگر بخاطر همین که خدا را منزه بدارد از آن معنائیکه عملش حکایت از آن می‌کرد و در نتیجه از آن گرفتاری که عملش آن شده بود نجات یافته بساحت عافیت و نجات قدم بگذارد.
از این بیان روشن می‌شود که عنایت کلام همه در این است که بفهماند تسبیح او در شکم ماهی مایه نجاتش شد.