از جمله برنامه‌ها و روش‌های حضرت مهدی علیه‌السلام، پیمان‌بستن و تعهد با یاران خویش است. بیعت و پیمان‌بستن، از همان آغاز تشکیل حاکمیت اسلام، مرسوم شد؛ به طوری که پایه‌گذاری نخستین مرکزیّت حکومت اسلامی توسط پیامبر اسلام، با بیعت و پیمان‌گرفتن از یکایک مردم همراه بود. حضرت مهدی علیه‌السلام نیز چون نیاکان خویش، از یارانش بیعت می‌گیرد و با آنان پیمان می‌بندد؛ پیمان امام، بر اساس اصول اسلام و اقتضائات و نیازهای قیام جهانی امام زمان است.
امام‌علی علیه‌السلام می‌فرماید: «همانا قائم، با یارانش پیمان می‌بندد و از آنان بیعت می‌گیرد که مسلمانی را دشنام ندهند، حریمی را هتک نکنند، به خانه‌ای هجوم نبرند، کسی را به ناحق نزنند، طلا و نقره جمع نکنند و گندم و جو انبار نسازند، مال یتیمان را نخورند، لباس خز و حریر نپوشند، کمربند زرّین نبندند، در امور زندگی به اندک بسنده کنند، لباس درشت (زبر و نامرغوب) بپوشند و صورت بر خاک بگذارند و در راه خدا، به جهادی شایسته مبادرت ورزند؛ خود امام نیز متعهد می‌شود که از همان راهی که آنها می‌روند، برود و مانند آنها لباس بپوشد و بر مرکبی مانند مرکب آنها سوار شود و چنان باشد که آنها هستند، به اندک بسنده کند و زمین را با یاری خدا از عدل و داد پُر کند، پس از آنکه از ستم پُر شده باشد… و برای خود، صاحب و دربانی نگمارد».[۱]
پی‌نوشت‌ها
۱. منتخب‌الأثر، لطف‌الله صافی گلپایگانی، ص۴۶۹.
