یکی از افراد موثّق ، از مرجع تقلید حضرت آیت الله العظمی سید شهاب الدین نجفی مرعشی (وفات یافته 7 صفر 1414 ه.ق) نقل کردند که ایشان فرمودند: یکی از علمای نجف اشرف که مدتی به قم آمده بود، برای من نقل کرد: مشکلی داشتم ، به مسجد جمکران رفتم، درد دلم را در عالم معنی به حضرت ولی عصر – ارواحناه له الفداء- عرض کردم و از او خواستم که وساطت کرده از درگاه خدا شفاعت کند، تا مشکل من حل گردد. برای این منظور به طور مکرّر به مسجد جمکران رفتم ولی نتیجه ای نگرفتم ، تا این که روزی در آن مسجد، در هنگام نماز دلم شکست و خطاب به امام زمان علیه السّلام عرض کردم: « مولا جان! آیا جایز است که در محضر شما و در منزل شما باشم و به دیگری متوسّل شوم؟ شما امام من می باشید ، آیا زشت نیست با وجود امامی مانند شما حتّی به علمدار کربلا قمر بنی هاشم علیه السّلام متوسّل شوم و او را نزد خدا شفیع قرار دهم؟ از شدّت ناراحتی، بین خواب و بیداری قرار گرفته بودم ، ناگهان با چهره ی نورانی قطب عالم امکان حضرت حجّت علیه السّلام رو به رو شدم، بی درنگ سلام کردم، جواب سلامم را داد و فرمود: « نه تنها زشت نیست و ناراحت نمی شوم که به علمدار کربلا متوسّل گردی، بلکه به شما نیز راهنمایی می کنم که هنگام توسّل به علمدار کربلا چه بگویی؟ هنگامی که برای روای حاجت به آن حضرت متوسّل شدی بگو: « یا أَبَا الغَوثِ أَدرِکنِی ؛ ای پدر پناه دهندگان! به فریادم برس و به من پناه ده»1 .

پی نوشت:

1. چهره ی درخشان قمر بنی هاشم علیه السّلام ، علی ربانی خلخالی ، ص419.